ร้อยสามสิบห้า

แสงแดดในวันนั้นช่างแผดจ้า ไร้ความปรานี สาดส่องลงบนหินอ่อนสีซีดของคฤหาสน์ ฉันจำได้ว่าผ้าปูโต๊ะลินินสีขาวสำหรับมื้อกลางวันพลิ้วไหวเบาๆ ตามสายลม กลิ่นพุ่มไม้ที่ตัดแต่งอย่างดีและน้ำหอมราคาแพงลอยอบอวลอยู่ในอากาศ เสียงหัวเราะเล็ดลอดจากริมฝีปากที่เปื้อนคราบไวน์และสตรอว์เบอร์รีเคลือบน้ำตาล ฉันนั่งอยู่ปลายสุ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ