ร้อยสี่สิบเก้า

แสงยามเช้าอันนุ่มนวลสีเงินยวงค่อยๆ เล็ดลอดผ่านขอบม่าน ราวกับนิ้วมือที่ลูบไล้ไปบนพื้น ฉันขยับตัวตื่นขึ้นมา ไม่ใช่เพราะเสียงนาฬิกาปลุกหรือเสียงฝีเท้าบนโถงทางเดิน แต่เป็นเพราะความรู้สึกบางเบาว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป...บางอย่างที่เงียบงันแต่ชัดเจน

ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วกะพริบตามองไปยังหมอนข้างตัว

ตอนแรก ฉันค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ