ร้อยห้าสิบสอง

เธอตื่นก่อนฟ้าสาง

ผมได้ยินเสียงย่ำเท้าเปล่าแผ่วเบาบนพื้นไม้สัก เสียงประตูเลื่อนเปิดที่แผ่วเบาราวกระซิบ แล้วก็...ความเงียบ ความเงียบงันชนิดที่โรยตัวลงมาก่อนที่โลกจะเริ่มหายใจอีกครั้ง

ผมไม่ได้ตามไป

ในตอนแรกน่ะนะ

ผมยังคงอยู่ที่เดิมในสภาพกึ่งเปลือย เอนตัวพิงกรอบประตูห้องเคบิน เฝ้ามองจากในเงาขณะที่เธอใช้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ