ร้อยหกสิบสาม

เธอพูดเบาเสียจนผมแทบคิดว่าตัวเองหูแฝดไป

“ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณดี เพราะฉันรักผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงนี้”

เสียงของเธอแผ่วเบาราวกับลมหายใจ ราวกับคำสารภาพที่ไม่น่าจะลอยข้ามผ่านอากาศระหว่างเรามาได้ แต่มันก็มาถึง มันข้ามผ่านช่องว่าง ข้ามผ่านร่างของคุณปู่ที่นั่งคั่นกลาง และพุ่งตรงไปยังที่ที่เธอไม่อยากให...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ