ร้อยแปดสิบหก

บ้านเงียบสงัดกว่าครั้งไหนๆ ที่ฉันเคยรู้จัก ไหล่ของฉันปวดร้าว แต่มันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในอก มันไม่ใช่แค่ความโศกเศร้า แต่เป็นการแตกสลาย การฉีกกระชากสมอเพียงหนึ่งเดียวที่ฉันรู้เสมอว่าจะช่วยยึดเหนี่ยวฉันไว้ ไม่ว่าชีวิตจะเจอพายุโหมกระหน่ำเพียงใด

เจมส์อุ้มฉันขึ้นไปชั้นบนโดยไม่ถามว่าฉันเดินไหวไหม ...