ร้อยแปดสิบเจ็ด

ภายในห้องมืดมิด มีเพียงแสงนวลจากโคมไฟข้างเตียง แสงสีอำพันของมันทาบทับอยู่บนผ้าปูที่นอน ฉันนั่งพิงหัวเตียง ไหล่ที่คล้องผ้าไว้ปวดระบม แต่ไม่ใช่บาดแผลที่กัดกินฉันอยู่ หากแต่เป็นความเจ็บปวดอันว่างโหวงในอก ความโศกเศร้าหนักอึ้งอยู่ในตัวฉัน ดึงให้ฉันจมดิ่งสู่ความเงียบงันที่ไม่อาจสลัดให้หลุดพ้น ทุกสรรพเสียง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ