ร้อยแปดแปดแปด

มุมมองของเจมส์

ในที่สุดบ้านก็เงียบสงบ...เงียบเกินไป

ความเงียบทอดตัวไปตามโถงทางเดินราวกับกำลังกล่าวโทษ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังดีกว่าความโกลาหลอื้ออึงเมื่อตอนหัวค่ำ ทั้งเสียงตะโกน เสียงปืน และภาพที่เธอล้มลงไปพร้อมกับกุมหัวไหล่เอาไว้ แม้แต่ตอนนี้ที่เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ผมก็ยังสลัดเสียงแผ่วเบาและขา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ