ร้อยเก้าสิบสอง

เช้าวันรุ่งขึ้น ผมอยู่ในห้องทำงาน...ที่หลบภัยเพียงแห่งเดียวจากเสียงอึกทึกในบ้าน จากโลกทั้งใบ แสงอรุณรอดผ่านหน้าต่างทรงสูงเข้ามาอย่างอ่อนแรง ทอดเฉียงพาดกองกระดาษที่ผมไม่ได้แตะต้องมาหลายวัน ปากกาของผมเปิดฝาทิ้งไว้ หมึกซึมจางๆ ลงบนกระดาษซับ เป็นรอยช้ำเล็กๆ ที่ค่อยๆ แผ่ขยาย

ผมไม่ได้อ่านหนังสือ ไม่ได้ทำง...