สองร้อยสิบหก

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองยืนอยู่หน้าประตูสถานที่จัดงานนานแค่ไหนแล้ว ในมือก็กอดแฟ้มผลงานไว้แน่นราวกับเป็นห่วงชูชีพ ฝ่ามือของฉันชื้นเหงื่อ หัวใจเต้นโครมครามแรงเสียจนฉันคิดว่าคนทั้งห้องคงจะได้ยินเมื่อฉันเดินเข้าไป นี่มันไม่เหมือนกับการเอารูปสเก็ตช์ให้ฌอง ลุค หรือวาเลรีดู หรือการนั่งถักนิตติ้งเงียบๆ ในสตูดิโอโ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ