สองร้อยสี่สิบเก้า

การเดินทางกลับจากโรงพยาบาลให้ความรู้สึกเหมือนฝันดีและฝันร้ายไปพร้อมๆ กัน ฉันนั่งเงียบๆ เอนศีรษะพิงกระจกหน้าต่าง โลกภายนอกเป็นเพียงเส้นสีที่พร่าเลือน เจมส์ไม่ได้พูดอะไรมาก นอกจากคำสั่งสั้นๆ ห้วนๆ กับคนขับรถ และเหลือบมองมาทางฉันเป็นครั้งคราวซึ่งฉันอ่านสายตาไม่ออก ดวงตาของเขาดูร้าวราน แต่ก็มีบางอย่างอื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ