สองร้อยหกสิบห้า

ระเบียงเงียบสงัด มีเพียงเสียงนกร้องแผ่วเบาและเสียงใบไม้ไหวเสียดสีกันเบาๆ ยามต้องลมยามเช้า เส้นขอบฟ้าทอดยาวสุดลูกหูลูกตาอยู่เบื้องหน้า แต่งแต้มด้วยเฉดสีชมพูและสีทองขณะที่แสงแรกแห่งรุ่งอรุณทาบทาไปทั่วทุ่งกว้าง ผมไม่ได้ตั้งใจจะตื่นเช้าขนาดนี้ แต่ความรู้สึกกระสับกระส่ายบางอย่างในใจผลักให้ผมลุกจากเตียงก่...