สองร้อยเจ็ดสิบแปด

คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ

ฉันนอนตะแคง ผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบสัมผัสผิว แต่ร่างกายกลับร้อนรุ่มไปด้วยความกังวลกระสับกระส่าย ทุกครั้งที่หลับตา สีหน้าเย่อหยิ่งอย่างผู้ชนะของวิกตอเรียก็ปรากฏขึ้นเต็มความมืด ถ้อยคำของเธอวนเวียนอยู่ในหัวราวกับคำสาป “ฉันท้อง”

ไม่สำคัญเลยว่าเจมส์ไล่เธอไปแล้ว ไม่สำคัญว่าเขาโกรธแค่ไห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ