สองร้อยแปดสิบสาม

สัปดาห์นั้นผ่านไปอย่างพร่าเลือน เต็มไปด้วยความตึงเครียดที่สลับกับความโล่งใจเป็นพักๆ

วิกตอเรียเริ่มแทรกตัวเข้ามาในกิจวัตรประจำวันของบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ เธอเดินล่องลอยไปตามโถงทางเดินโดยใช้มือข้างหนึ่งลูบท้องที่แทบจะยังไม่นูนของตัวเอง ถอนหายใจเสียงดังหากไม่มีใครเสนอที่จะไปตักน้ำหรือน้ำผลไม้มาให้ เกาะรา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ