สองร้อยเก้าสิบ

วันเวลาเริ่มจะผ่านไปอย่างเชื่องช้าและเอาแน่เอานอนไม่ได้ เต็มไปด้วยเงาบางอย่างที่ฉันสลัดไม่หลุด มันไม่ใช่เรื่องงานเลี้ยงของบริษัทอีกต่อไป ไม่ใช่ความอบอุ่นจากคำพูดน่าภาคภูมิใจของคุณปู่ของเจมส์—แต่เป็นวิคตอเรียที่ยังวนเวียนอยู่ทุกหนทุกแห่งเหมือนเมฆพายุที่ไม่ยอมเคลื่อนไปไหน

หมู่นี้เธอมีนิสัยใหม่อย่างหน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ