สามร้อยสอง

เช้าวันนั้นเริ่มต้นเหมือนวันอื่นๆ...ธรรมดาอย่างน่าหลอกลวง แสงแดดสาดส่องผ่านม่านเข้ามาอย่างนุ่มนวลและอบอุ่น ไล้ไปทั่วห้องที่เจมส์ยังคงหลับใหล เขาเข้านอนดึก ร่องรอยความเหนื่อยล้าปรากฏชัดบนใบหน้า ชั่วขณะหนึ่ง ฉันได้แต่เฝ้ามองเขา จังหวะลมหายใจที่สม่ำเสมอ และเผลอยิ้มออกมาเบาๆ ในที่สุดเขาก็ดูสงบสุขเสียที ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ