สามร้อยยี่สิบหนึ่ง

ค่ำคืนนั้นเงียบสงัด แต่ภายในห้องของฉัน ความเงียบไม่เคยให้ความรู้สึกหนักอึ้งเท่านี้มาก่อน ฉันนั่งอยู่ที่ขอบเตียง นิ้วมือประสานกันรอบแก้วชาที่ไม่ได้แตะต้องมาสิบนาทีแล้ว ความคิดของฉันวนเวียนไม่หยุดหย่อน เป็นดั่งพายุที่ฉันไม่อาจหนีพ้น แสงไฟของเมืองด้านนอกพร่ามัวอยู่หลังกระจก เป็นส่วนผสมของสีทองและสีดำ จ...