สามร้อยหกสิบสาม

ฉันปิดประตูห้องนอนและไม่ออกมาอีกเลยหลายวัน

โทรศัพท์สั่นไม่หยุด—ซาร่าห์, วาเลรี, บางครั้งก็ธีโอ ฉันปล่อยให้ทุกสายดังจนตัดไป แม้แต่เสียงหัวเราะของเซซิเลียที่ดังแว่วผ่านกำแพงเข้ามา ก็ไม่อาจทลายเกราะดักแด้ที่ฉันสร้างขึ้นห่อหุ้มตัวเองได้ โลกของฉันหดเล็กลงเหลือเพียงสี่มุมห้อง ท่ามกลางความเงียบงันที่มีเพี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ