สามร้อยเจ็ดสิบแปด

เสียงปรบมือยังไม่ทันจางหายดี ฉันก็ก้าวลงจากเวที หน้ากากเวนิสยังคงเกาะติดใบหน้าฉันราวกับเกราะป้องกันอันเปราะบาง หัวใจฉันยังเต้นระรัว อกแน่นตึงจากอะดรีนาลีนและความโล่งใจที่โชว์ผ่านไปได้ด้วยดีเกินกว่าที่ฉันจะจินตนาการได้ ทุกชิ้นงานออกมาสมบูรณ์แบบ ทั้งเส้นสาย เนื้อผ้า และโทนสี และชั่วขณะหนึ่ง ฉันปล่อยให...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ