สามสิบแปด

ทันทีที่รถจอดสนิทตรงทางเข้าคฤหาสน์ ฉันก็ผลักประตูเปิดออกแล้ววิ่งพรวดออกไป ฉันแทบไม่ได้ยินเสียงคนขับรถตะโกนไล่หลังขณะที่วิ่งสุดฝีเท้าไปยังตัวบ้าน ภาพตรงหน้าพร่าเลือนไปด้วยน้ำตา หัวใจเต้นรัวจนเจ็บหน้าอก ฉันวิ่งสะดุดขึ้นบันได ก้าวทีละสองขั้นอย่างสิ้นหวังเพื่อไปยังสถานที่เพียงแห่งเดียวที่พอจะมีความเป็นส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ