สามร้อยแปดสิบห้าสิบ

ห้องสวีทเงียบและเปราะบางเหลือเกิน ราวกับทุกลมหายใจอาจทำให้อากาศรอบตัวเราแตกสลาย มือเล็กๆ ของเซซิเลียขยับยุกยิกอยู่ในมือของฉัน เธอกอดตุ๊กตากระต่ายไว้ใต้แขน เธอประหม่า ฉันมองออก...จากท่าทีที่แกว่งขาไปมาและสายตาที่ชำเลืองมองไปทางประตูอยู่ตลอดเวลา เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความคาดหวังที่อัดแน่น...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ