สี่ร้อยสิบเก้า

วันนี้มันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งอย่างน่าประหลาด หลังจากจัดของชิ้นสุดท้ายที่ส่งมาจากปารีสเข้าที่ รวมถึงจัดห้องของเซซิเลียและสตูดิโอของฉันใหม่ ฉันคิดว่าในที่สุดฉันก็จะได้หายใจหายคอเสียที เสียงหัวเราะของเซซิเลียดังแว่วมาจากในสวน มือเล็กๆ ของลูกตบแปะๆ ขณะที่แพ็กซ์วิ่งไล่ตาม ชั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ