สี่สิบห้า

ช่วงเวลาที่เหลือของวันผ่านไปอย่างเลือนรางแต่อบอุ่น และเป็นครั้งแรกที่ม่านหมอกนั้นไม่ได้หนักอึ้งไปด้วยความเศร้าหรือความรู้สึกผิด มันบางเบา เปี่ยมไปด้วยความหวังที่ไม่คุ้นเคย พรุ่งนี้ฉันมีนัดมื้อกลางวัน...กับคนคนหนึ่งที่อยากคุยกับฉัน ไม่ใช่เพราะหน้าที่หรือความสงสาร แต่เพราะพวกเขาชอบฉัน แคทรีนาฟังดูจริง...