เจ็ดสิบแปด

ฉันน่าจะรู้ว่ามันคือกับดัก

เช้านี้เริ่มต้นด้วยความสงบอย่างน่าประหลาด เป็นความเงียบชนิดที่มักจะโรยตัวปกคลุมคฤหาสน์แลงคาสเตอร์ยามที่เรื่องเลวร้ายกำลังจะบังเกิด ฉันเพิ่งรดน้ำดอกไม้บนระเบียงเสร็จตอนที่มาทิลด้า ผู้ส่งสารแห่งหายนะ ก้าวเข้ามาในห้องโดยไม่เคาะประตู

“คุณผู้หญิงคะ” หล่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรีย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ