เก้าสิบสอง

ฉันติดกระดุมเม็ดสุดท้ายของเสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีอ่อนด้วยนิ้วสั่นเทา พลางพยายามควบคุมจังหวะหัวใจให้ช้าลง กางเกงผ้าลินินเข้าชุดกันสวมสบายอยู่บนเรือนร่าง มันเบาและระบายอากาศได้ดี แต่ก็ช่วยเรื่องเหงื่อที่ซึมอยู่ตรงข้อพับขาได้ไม่มากนัก ฉันยืนอยู่หน้ากระจกบานสูงข้างประตูห้องนอน ลูบมือลงข้างลำตัว พยายามเตือน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ