บทที่ 5 ข้อตกลงระยะยาว
วิคตอเรียคิดว่านาธาเนียลคงจะจากไปโดยไม่คิดอะไรมาก เหมือนครั้งที่แล้ว เธอพยายามยันกายลุกขึ้นและคว้าเสื้อผ้ามาสวม
ทันใดนั้น นาธาเนียลที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ ก็เดินออกมาโดยมีเพียงผ้าขนหนูพันกาย เขาดูประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นวิคตอเรียแต่งตัวเสร็จแล้ว
“คุณครอสคะ ฉันจะกลับแล้วค่ะ”
นาธาเนียลไม่เคยเจอใครที่ตรงไปตรงมาขนาดนี้มาก่อน
ปกติแล้ว ผู้หญิงคนอื่นๆ มักจะกระตือรือร้นที่จะอยู่ต่อ เหมือนแมลงวันที่น่ารำคาญปัดเท่าไหร่ก็ไม่ไป
“ตามสบาย”
วิคตอเรียสังหรณ์ใจว่าเขาคงไม่อนุญาตให้แขกค้างคืน แต่ด้วยร่างกายที่อ่อนแรงและการเดินที่ค่อนข้างลำบาก เธอก็หวังว่าเขาจะอย่างน้อยให้เธอได้พักหายใจและขอน้ำดื่มสักแก้ว
“เดี๋ยวก่อน”
ทันทีที่วิคตอเรียจะเปิดประตู เสียงของนาธาเนียลก็ทำให้เธอหยุดชะงัก
เธอหันขวับกลับไปก็พบว่านาธาเนียลยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้ว
เขามีรูปร่างกำยำ ไหล่กว้าง เอวสอบ และสะโพกเพรียว ผ้าขนหนูที่พันรอบเอวขับเน้นสรีระรูปตัววีของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ตอนนั้นเองที่วิคตอเรียสังเกตเห็นรอยแผลเป็นไม่เข้าคู่กันบนหน้าอกของเขา โดดเด่นตัดกับผิวสีแทนเรียบเนียน ไม่ได้ดูน่ากลัว แต่กลับน่าค้นหาเสียมากกว่า
“คุณครอสคะ?”
นาธาเนียลเอื้อมมือไปขยี้ผมของวิคตอเรียเบาๆ
ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขาเอ่ยถ้อยคำที่คาดไม่ถึงที่สุด “กลับถึงบ้านแล้วอย่าลืมกินยาด้วยล่ะ ผมไม่ต้องการเรื่องเซอร์ไพรส์”
หยุดเธอไว้แค่เพื่อจะเตือนให้กินยาคุมกำเนิดเนี่ยนะ?
ในหัวของวิคตอเรียอื้ออึง ‘ช่างถือวิสาสะเสียจริง ทำอย่างกับว่าฉันอยากจะลำบากอุ้มท้องลูกของคุณนักนี่’
ถ้าเธอตัดสินใจจะมีลูกสักคน คนนั้นจะต้องเป็นลูกที่เกิดกับคนรักของเธอเท่านั้น
“รับทราบค่ะ คุณครอส” วิคตอเรียฝืนยิ้ม
“แล้วผมจะติดต่อกลับไป”
นี่หมายความว่าข้อตกลงของพวกเขาได้ปิดดีลอย่างเป็นทางการแล้ว และนาธาเนียลก็พอใจกับบริการของวิคตอเรียในวันนี้ใช่ไหม
“งั้นฉันไปก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คุณครอส”
ขณะที่วิคตอเรียก้าวออกจากประตู หยาดน้ำตาอุ่นๆ ก็เอ่อคลอขึ้นมาในดวงตา
จากคุณหนูผู้มั่งคั่ง วันนี้กลับต้องมาอยู่ในสถานะผู้ยอมจำนน คอยปรนนิบัติบนเตียง เธอจะไม่รู้สึกขมขื่นได้อย่างไร
ไม่ว่าเธอจะเตรียมใจมามากแค่ไหน ก็ไม่อาจรับมือกับเรื่องนี้ได้
เธอรีบเงยหน้าขึ้น กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาร้องไห้
“คุณเชสครับ”
บอดี้การ์ดที่อยู่ตรงประตูเดินตามเธอมาทัน “ผมจะไปส่งคุณกลับครับ”
วิคตอเรียเดาว่าบอดี้การ์ดหน้าตาดีคนนี้คงจะทำหน้าที่ไปส่งผู้หญิงบ่อยๆ
เขาดูเหมือนเป็นมือขวาของนาธาเนียล
ระหว่างทางกลับบ้าน วิคตอเรียตั้งใจจะพักสายตา แต่ยิ่งรู้สึกเหนื่อยล้าเท่าไหร่ ในหัวก็ยิ่งฟุ้งซ่านมากขึ้นเท่านั้น
ด้วยความรู้สึกเคว้งคว้างและไม่สบายใจ เธอจึงชวนบอดี้การ์ดคุย
“คุณชื่ออะไรคะ”
“แซมครับ”
“อายุเท่าไหร่”
“สิบเก้าครับ”
อายุน้อยกว่าวิคตอเรียสามปี
การได้เป็นมือขวาของนาธาเนียลตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดนี้ดูเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อสำหรับวิคตอเรีย
บางทีเขาอาจจะสืบทอดธุรกิจของครอบครัว พ่อของเขาเคยทำงานให้นาธาเนียล แต่แล้ว... ความคิดของวิคตอเรียก็ขาดห้วงไป
“มีคนพยายามจะเก็บคุณครอสบ่อยไหมคะ”
แซม อีแวนส์ เหลือบมองวิคตอเรียผ่านกระจกมองหลังโดยไม่พูดอะไร
เมื่อรู้ตัวว่าอาจจะถามล้ำเส้นไปแล้ว วิคตอเรียจึงตัดสินใจไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก
รถจอดลงในย่านเสื่อมโทรมที่มีแสงไฟสลัว
เมื่อกลับถึงบ้าน ทันทีที่วิคตอเรียก้าวเข้าไป ประตูห้องนอนใหญ่ก็แง้มเปิดออก
เดวิด พ่อของเธอ เดินออกมาพลางขยี้ตางัวเงีย
“วิคตอเรีย ทำไมกลับดึกขนาดนี้ล่ะลูก”
“ไปรับงานพิเศษที่บาร์มาค่ะ บางทีก็เลิกดึก”
วิคตอเรียโกหก
“วิคตอเรีย พ่อขอโทษนะที่ทำให้ลูกต้องลำบาก เป็นความผิดของพ่อเองที่ดูแลลูกไม่ดี! แต่ว่านะ พ่อมีแผนใหม่แล้ว อีกไม่นานพ่อจะพลิกสถานการณ์กลับมา แล้วชดเชยความสูญเสียทั้งหมดให้ได้!” เดวิดป่าวประกาศ
วิคตอเรียรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มทน
“พ่อคะ เงินมันไม่ได้หาง่ายๆ นะ พ่อกำลังโดนหลอกอยู่! ไปหางานที่มั่นคงทำเถอะ อย่างเช่นเป็นยามก็ได้ หนี้สินที่บ้าน เดี๋ยวหนูจัดการเอง”
“เล่นเปียโนได้เงินมาแค่ไม่เท่าไหร่ เมื่อไหร่จะใช้หนี้หมด แล้วพ่อก็ไม่อยากเห็นลูกต้องทำงานหนักขนาดนี้...”
“พ่อแค่อยู่เฉยๆ หนูก็สบายใจแล้วค่ะ” วิกตอเรียพึมพำเบาๆ
“เมื่อกี้ว่าอะไรนะ”
“เปล่าค่ะ เอ้อ พ่อคะ แล้วเรื่องเจ้าหนี้เป็นไงบ้างคะ เรายังติดหนี้พวกเขาอยู่ไหม”
ตอนที่บริษัทขาดเงินทุน พวกเขาไปกู้เงินจากเจ้าหนี้นอกระบบมาเพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า
“ก็ต้องติดอยู่แล้วสิ! พวกนั้นไม่ใช่การกุศลนะ เขาแค่ให้เวลาเราเพิ่มแล้วก็จะไม่ใช้วิธีรุนแรงทวงหนี้ก็เท่านั้น”
ก็จริง นาธาเนียลไม่ใช่คนใจบุญสุนทานอะไรอยู่แล้ว แค่คืนเดียวกับเขาจะแก้ปัญหาทั้งหมดของพวกเขาได้ยังไงกัน
ดูเหมือนว่าข้อตกลงของพวกเขาจะเป็นสัญญาระยะยาวเสียมากกว่า
ก่อนเข้านอน วิกตอเรียหยิบยาคุมกำเนิดชนิดออกฤทธิ์นานที่เธอแวะซื้อกับแซมระหว่างทางกลับบ้านมากิน
เธอได้ยินมาว่ายาชนิดนี้ส่งผลข้างเคียงต่อร่างกายน้อยกว่ายาคุมฉุกเฉิน ในเมื่อเธอคงต้องเจอหน้ากับนาธาเนียลไปอีกเรื่อยๆ เธอก็เลยเลือกทางที่ปลอดภัยกว่า
คิดได้ดังนั้น เธอก็กลืนยาเม็ดนั้นลงไปพร้อมกับน้ำ
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ยังเช้ามืดอยู่ วิกตอเรียก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น เธอรับสายอย่างงัวเงีย
“ฮัลโหลคะ”
เสียงทุ้มเย็นชาและแหบพร่าจากปลายสายเอ่ยขึ้น “อีกสิบนาทีฉันจะไปถึง”
วิกตอเรียสงสัย ‘ใครกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวสิ...’
เสียงนั่นฟังดูคุ้นๆ... นาธาเนียลนี่!
ในชั่วพริบตา วิกตอเรียก็ตาสว่างเต็มที่
ก่อนที่เธอจะได้ทันตอบกลับ สายก็ตัดไปเสียก่อน
เธอไม่รอช้า รีบกระโดดลงจากเตียง จัดการธุระส่วนตัว เปลี่ยนเป็นชุดสะอาดๆ แล้วเตรียมตัวให้พร้อม
เสียงกุกกักจากการเตรียมตัวในตอนเช้าของเธอคงไปรบกวนใครบางคนเข้า เพราะประตูห้องนอนใหญ่แง้มเปิดออก
เดวิดโผล่หน้าออกมา “วิกตอเรีย ตื่นแต่เช้าเลยนะลูก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะเขา
วิกตอเรียทำเสียงจุ๊ๆ “พ่อคะ กลับเข้าห้องไปก่อนค่ะ”
ขณะที่จัดผมให้เข้าที่แล้วเดินไปที่ประตู เธอกลั้นหายใจ เปิดมันออก แล้วก็ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของแซม
วิกตอเรียอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอก
เป็นแซมนี่เอง! แซมปลอดภัยดี วิกตอเรียกลัวแทบแย่ นึกว่าเป็นนาธาเนียลเสียอีก
แม้ว่าเธอจะเคยนอนกับนาธาเนียลแล้ว วิกตอเรียก็ยังรู้สึกถึงระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองอยู่ดี เธอจะรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา
“คุณเชสครับ คุณครอสรออยู่ข้างล่างครับ”
“ค่ะ”
วิกตอเรียเดินตามแซมลงไปชั้นล่าง
รถยนต์สีดำเงาวับคันหนึ่งจอดเด่นตระหง่านอยู่ในย่านที่ทรุดโทรม
กระจกรถเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของนาธาเนียล เมื่อเห็นวิกตอเรียยืนรอคำสั่ง เขาก็เอ่ยขึ้นสบายๆ ว่า “ขึ้นมาสิ”
วิกตอเรียนั่งลงที่เบาะหลัง กลิ่นบุหรี่ฉุนกึกก็ปะทะเข้าจมูก เธอเหลือบมองนาธาเนียลอย่างระมัดระวัง
ดวงตาของเขาคมกริบ ใบหน้าฉายแววเหนื่อยล้าราวกับไม่ได้นอนมาทั้งคืน
“คุณครอสคะ มาทำอะไรแต่เช้าขนาดนี้คะ”
ดูจากสภาพที่อิดโรยของเขาแล้ว ไม่น่าจะใช่ว่าเขามาหาเธอแต่เช้าเพื่อเรื่องอย่างว่าหรอก
“หิวนิดหน่อย ไปหาอะไรกินเป็นมื้อเช้ากัน”
“คะ?” วิกตอเรียประหลาดใจ เขามาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางแค่เพื่อจะมากินข้าวเช้าเนี่ยนะ
มื้อเช้ามันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ เธอยังอยากนอนต่ออีกสักหน่อย!
ตอนบ่ายก็มีงานเล่นเปียโนแทนให้กองถ่ายหนัง ตอนเย็นก็ต้องไปเล่นในงานเลี้ยงส่วนตัวอีก วิกตอเรียได้แต่บ่นอุบอยู่ในใจ
แต่นาธาเนียลคือเสี่ยเลี้ยงของเธอแล้วในตอนนี้ ดังนั้นทุกอย่างจึงต้องหมุนรอบตัวเขา
วิกตอเรียรีบปรับอารมณ์แล้วเอ่ยถามอย่างเอาใจ “คุณครอสอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ แถวบ้านฉันมีร้านอร่อยอยู่ร้านหนึ่งค่ะ”
ขณะที่รถเริ่มเคลื่อนตัว ก็มีคนเดินเข้ามาแล้วเคาะที่กระจกรถ
เดวิดผู้สงสัยใคร่รู้แอบย่องตามพวกเขาลงมาชั้นล่าง และตอนนี้กำลังชะโงกหน้ามองเข้ามาในรถผ่านทางหน้าต่าง
เมื่อเห็นใบหน้าที่กระตือรือร้นของเดวิด สัญญาณเตือนภัยก็ดังลั่นในหัวของวิกตอเรีย!
ทำไมพ่อถึงตามมาด้วย นี่มันผิดกฎของนาธาเนียล!
“ไง สบายดีไหม! นี่แฟนใหม่ของวิกตอเรียเหรอ”
คำถามไร้เดียงสาของเดวิดผู้ไม่รู้ถึงอันตรายใดๆ ไม่ต่างอะไรกับการเดินเข้าถ้ำเสือ
