บทที่ 7 แต่ละแห่งมีเจตนาอันน่าอัศจรรย์

ใบหน้าของนาธาเนียลเย็นชาราวกับน้ำแข็งขณะที่เขาแทบจะยัดวิกตอเรียเข้าไปในรถก่อนจะกระโจนตามขึ้นไป

"ไป!" นาธาเนียลตะคอกใส่แซมโดยไม่แม้แต่จะมองวิกตอเรีย จากนั้นก็บิดตัวกลับไปยิงใส่ผู้ไล่ตาม

รถส่งเสียงดังเอี๊ยดแล้วพุ่งทะยานออกไป ทิ้งเสียงปืนและคำสบถไว้เบื้องหลังจนค่อยๆ เลือนหายไปในระยะไกล

วิกตอเรียสังเกตเห็นแขนที่บาดเจ็บของนาธาเนียล เธอทรงตัวให้มั่นแล้วใช้ฟันกัดฉีกแขนเสื้อของเขา

หลังจากพยายามอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ฉีกชิ้นผ้าออกมาได้สำเร็จ มือของเธอยังคงขยับไม่หยุด "ทนหน่อยนะคะคุณครอส เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้"

นาธาเนียลดูไม่สะทกสะท้านกับความเจ็บปวด เขาส่งยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาให้เธอ "ร้องไห้ทำไม?"

วิกตอเรียแตะแก้มตัวเองและเพิ่งรู้ตัวว่าน้ำตากำลังไหลอาบหน้า

เธอเริ่มร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

เธอไม่อาจระบุช่วงเวลานั้นได้เลย

บางทีอาจเป็นเพราะการดวลปืนที่ดุเดือดซึ่งทำให้เธอขวัญเสียจนร้องไห้เมื่อต้องเห็นความรุนแรงมากมายขนาดนั้น

หรืออาจเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่นาธาเนียลต้องมาบาดเจ็บเพราะปกป้องเธอ

"ร้องไห้ทำไม?" นาธาเนียลถามอีกครั้ง

เขาเอื้อมมือหยาบกร้านของเขามาเช็ดน้ำตาให้วิกตอเรียอย่างแผ่วเบา

"คุณครอส เจ็บไหมคะ"

วิกตอเรียผู้คุ้นเคยกับชีวิตที่สุขสบาย มีคนใจดีกับเธอมากมาย แต่ไม่เคยมีใครยอมรับกระสุนแทนเธอมาก่อน

เธอเหลือบมองแขนที่เปื้อนเลือดของนาธาเนียล หัวใจเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้

"เจ็บสิ" นาธาเนียลตอบอย่างใจเย็น

แซมซึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับเหลือบมองผ่านกระจกมองหลัง เขาประหลาดใจที่นาธาเนียลซึ่งโดนแทงยังไม่สะทกสะท้าน ตอนนี้กลับยอมรับว่าเจ็บปวดจากแค่แผลกระสุนถาก

"แล้วจะทำยังไงดีคะ ฉันไม่ได้พกยาแก้ปวดมาด้วย" น้ำตาของวิกตอเรียไหลพรากยิ่งกว่าเดิม ความรู้สึกสิ้นหนทางเข้าครอบงำเธอ

"น้ำตานั่นเป็นเพราะเธอเป็นห่วงฉันจริงๆ เหรอ?" นาธาเนียลเอ่ยถาม มือของเขาเลื่อนมาวางบนแก้มของวิกตอเรีย ใกล้ริมฝีปากของเธออย่างน่าอันตราย

เขาพบว่าตัวเองหลงใหลในริมฝีปากสีแดงของเธอจนอดไม่ได้ที่จะลูบนิ้วไปบนนั้น

"คุณครอส คุณ—" น้ำเสียงของวิกตอเรียเจือด้วยความโกรธ

พวกเขาเพิ่งจะรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด แต่ทั้งหมดที่เขาคิดได้กลับเป็นเรื่องไม่เหมาะสมเนี่ยนะ?

"อย่าโกรธสิ" นิ้วของนาธาเนียลเริ่มไล้ไปตามริมฝีปากของเธอ "แค่เล่นตามน้ำไป"

"อะไร... อะไรนะคะ" วิกตอเรียพึมพำทั้งที่มีนิ้วของเขาอยู่ในปาก

นาธาเนียลจับมือเธอไปที่รอยขาดบนแขนเสื้อของเขา แล้วค่อยๆ เลื่อนลงไปยังเป้ากางเกง

"เธอเป็นคนเริ่มเองนะ"

วิกตอเรียหน้าแดงวาบ รีบอธิบายอย่างรวดเร็ว "ฉัน... ฉันฉีกเสื้อผ้าคุณเพื่อจะช่วยพันแผลให้"

"ฉันรู้"

ขณะที่นิ้วของเขาขยับอย่างรุกล้ำมากขึ้นในปากของเธอ น้ำลายก็ไหลย้อยออกมาจากมุมปากของวิกตอเรียอย่างควบคุมไม่ได้

"ฉันบอกแล้วไงว่าเธอต้องฝึกอีกเยอะ!" นาธาเนียลสังเกตแก้มที่แดงระเรื่อของเธอ น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลง "เธอรู้นี่ว่าต้องทำอะไร"

"แต่..."

วิกตอเรียเหลือบมองแซมที่ยังคงตั้งใจขับรถอยู่เบาะหน้า พลางตระหนักว่าเขากำลังขอให้เธอให้บริการทางเพศบนรถ

ถึงแม้จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย เธอก็ยังมีศักดิ์ศรีของตัวเอง!

วิกตอเรียส่ายหน้าอย่างแรงทั้งน้ำตานองหน้า "คุณครอส... ไม่ใช่ที่นี่ค่ะ"

ประกายความเย็นชาฉายวาบในดวงตาของนาธาเนียล ส่งผลให้วิกตอเรียรู้สึกเย็นสันหลังวาบ

เธอยืนกรานคำเดิมและอ้อนวอนต่อ "คุณจะให้ฉันทำอย่างอื่นก็ได้... คุณครอส ไม่ใช่ที่นี่นะคะ"

หากนาธาเนียลยังยืนกรานที่จะหยามศักดิ์ศรีเธอเช่นนี้ เธอก็จะกระโดดลงจากรถ! วิกตอเรียปฏิญาณในใจ

สายตาของทั้งคู่ประสานกันในสภาวะที่ตึงเครียด

วิกตอเรียไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังขบกรามแน่นโดยไม่รู้ตัวขณะที่พูด ทำให้เกิดความเจ็บปวดเล็กน้อยแล่นผ่านปลายนิ้วของนาธาเนียล

ทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถพร่าเลือนไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ท่าทีเย็นชาของเนธาเนียลก็อ่อนลง เขายิ้มบางๆ

“ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแมวน้อยจอมพยศขนาดนี้” เนธาเนียลเอ่ยขณะดึงนิ้วออกจากปากของวิกตอเรีย

วิกตอเรียถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดว่าตัวเองรอดพ้นจากหายนะมาได้อย่างหวุดหวิด

“งั้นให้ฉันกอดเธอหน่อย”

“อะไรนะคะ”

วิกตอเรียรู้สึกถึงแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอว ดึงเธอเข้าไปใกล้จนเธอนั่งอยู่บนตักของเนธาเนียล สัมผัสได้ถึงความตื่นตัวที่กดทับอยู่บนร่างของเธอ

“คุณครอส!”

วิกตอเรียทั้งสับสนและตกใจ ไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร

เนธาเนียลลดศีรษะลงซบกับหน้าอกของวิกตอเรีย ลมหายใจอุ่นร้อนของเขารดรินบนผิวของเธอราวกับความร้อนที่แผดเผาผ่านเนื้อผ้า

“ชู่ว์ ฉันไม่ทำอะไรหรอก” เนธาเนียลปลอบเธอ

ตอนแรกวิกตอเรียเกร็งตัว แต่ในที่สุดก็ผ่อนคลายลงบนตักของเนธาเนียล พยายามเลี่ยงไม่ให้โดนแขนข้างที่บาดเจ็บของเขาและเอนตัวพิงไหล่อีกข้างของเขา

เธอรู้สึกถึงมือที่สอดเข้ามาใต้เสื้อ ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้แผ่นหลังของเธอเบาๆ

ความต้องการของเขายังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย ทำให้วิกตอเรียสงสัยว่าเขาจะหักห้ามใจตัวเองได้จริงๆ หรือ

โชคดีที่เนธาเนียลรักษาสัญญาและไม่ได้รุกล้ำอะไรเธอไปมากกว่าการกอด

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ตระกูลครอส แพทย์ส่วนตัวก็เตรียมพร้อมรอรักษาบาดแผลให้เนธาเนียลอยู่แล้ว

การเฝ้าดูแพทย์ทำความสะอาดบาดแผลที่ชุ่มเลือดทำให้วิกตอเรียรู้สึกแขยง แต่เนธาเนียลยังคงนิ่งเฉย

“คุณครอส จากนี้แค่เปลี่ยนผ้าพันแผลทุกวันก็พอครับ” แพทย์แนะนำก่อนจะจากไป

เหตุยิงกันที่ร้านอาหารเช้าฉายซ้ำในความคิดของวิกตอเรีย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเฉียดตาย

เธอตระหนักว่าการอยู่ใกล้เนธาเนียลนั้นเหมือนกับการเดินบนเส้นด้ายที่พร้อมจะเสี่ยงชีวิตได้ทุกเมื่อ

เธอต้องหาเงินจากเขาให้ได้ก้อนหนึ่งเพื่อไปชดใช้หนี้สินของครอบครัว แล้วรีบหนีไปจากชายอันตรายคนนี้ให้เร็วที่สุด

ประตูถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

“คุณอาเนธาเนียล!” เสียงของเอ็มม่าดังขึ้นขณะที่เธอรีบวิ่งมาที่ข้างเตียงแล้วถามว่า “ใครทำคุณอาคะ”

“คนทรยศ” เนธาเนียลตอบเสียงเรียบ

เอเดรียนเดินตามเอ็มม่าเข้ามา เขาถามอย่างกระตือรือร้นว่า “ใครคือคนทรยศครับ แล้วมันตายรึยัง”

วิกตอเรียสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในน้ำเสียงของเอเดรียน และก็เป็นไปตามคาด เนธาเนียลเงยหน้าขึ้นมองเอเดรียนด้วยสายตาที่แฝงความนัยบางอย่าง “ตายแล้ว”

“ดีเลย! ไม่งั้นผมจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ เอง! ผมจะล้างแค้นให้คุณอาเองครับ!” น้ำเสียงของเอเดรียนอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

เนธาเนียลแค่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ช่างกตัญญูเสียจริง”

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย เป็นสัญญาณให้แซมที่คอยดูแลอยู่ข้างๆ ช่วยพยุงเขานอนลง

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันที่ตึงเครียด ทุกคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

วิกตอเรียรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก อยากจะหนีออกจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้เต็มที

“คุณครอสเล่นพนันมาทั้งคืนและต้องการพักผ่อนแล้วครับ”

นี่เป็นวิธีบอกใบ้ให้เธอออกไปอย่างแนบเนียน

ขณะที่เดินไปที่ประตู วิกตอเรียก็รู้สึกโล่งใจ อากาศข้างนอกให้ความรู้สึกสดชื่นกว่ากันเยอะ

“ฉันได้ยินมาว่าคุณอาเนธาเนียลถูกยิงตอนที่พยายามจะช่วยเธอเหรอ”

หัวใจของวิกตอเรียหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่มอีกครั้ง

คนที่พูดคือเอเดรียน เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีสุภาพและสง่างาม แผ่รังสีที่ไม่ธรรมดาออกมา

แต่สายตาที่เขามองมาทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างมาก

“ฉัน... ฉัน...” วิกตอเรียพูดตะกุกตะกักพลางขยำเสื้อผ้าของตัวเอง กลัวว่ากำลังจะถูกคนในตระกูลครอสสอบสวน

สายตาของเอเดรียนกวาดมองไปทั่วร่างของวิกตอเรีย ประเมินเธอด้วยแววตาที่เย็นชาและเจ้าเล่ห์ ราวกับว่าเธอกำลังถูกพิจารณาในฐานะวัตถุชิ้นหนึ่ง ไม่ใช่คน

วิกตอเรียตัวสั่นและถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ

“คุณจะฆ่าฉันเพื่อระบายอารมณ์หรือเปล่าคะ”