บท 5

ทรยศเปิดเผยความลับ ทำให้เขาและบอสถูกซุ่มโจมตีบนเรือ เมื่อถูกบีบจนไม่มีทางออก ลูกน้องได้อุ้มบอสกระโดดลงทะเล

เขาถูกยิงหนึ่งนัด แต่บอสปลอดภัยดีภายใต้การปกป้องของเขา

พวกเขาเกาะเกี่ยวอยู่บนเกาะร้าง ช่วงเวลานั้นคงเป็นช่วงที่บอสทรมานที่สุด แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของลูกน้อง

ต่อมาพวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากเกาะร้าง บอสใช้มาตรการเด็ดขาดสืบสวนหาคนทรยศในแก๊ง

พอดีจับคนทรยศได้ ซึ่งเป็นคนของลูกน้อง

ตอนนั้นลูกน้องถูกชี้หน้าด่า คนทรยศยังกลับมากัดเขาอีก บอกว่าลูกน้องเองที่มีใจคิดกบฏ

ลูกน้องแก้ตัวไม่ได้ มองดูพี่น้องรอบข้างที่เคยร่วมกันมา แต่ละคนบิดเบี้ยวใบหน้าอย่างน่าเกลียด

เมื่อมองข้ามคนเหล่านั้นไป ที่ปลายสุด เขาเห็นบอสนั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาของเขาวิงวอน ไร้เดียงสา และเจ็บปวด

หากเขาต้องการทำร้ายบอสจริงๆ ทำไมเขาถึงยอมรับกระสุนแทนบอส บนเกาะร้างเขามีโอกาสมากกว่านี้อีก

บอสเท้าคางด้วยมือซ้าย ขาไขว้ห้าง ใบหน้าไร้อารมณ์ ราวกับกำลังดูละครตลกอยู่

ลูกน้องมองบอสที่ไม่พูดอะไรเลย หัวใจของเขาค่อยๆ ตายลง

เขาก้มหน้า สองมือห้อยลง เขานึกถึงตอนอยู่บนเกาะ เขาบาดเจ็บสาหัส กลิ่นคาวเลือดล่อสัตว์ป่าเข้ามา เขาบอกให้บอสทิ้งเขาไว้แล้วไปเอาตัวรอด

บอสลุกเดินจากไป ลูกน้องหมดอาลัยหลับตารอความตาย

แต่ไม่นาน บอสก็กลับมา มือถือไม้แหลมคม ยิ้มพูดกับเขาว่า "ถ้าปกป้องแกไม่ได้ ฉันคงน่าอับอายเกินไป"

ความทรงจำอันงดงามเหล่านั้น ช่างไกลแสนไกล

เมื่อเห็นลูกน้องยอมแพ้ไม่โต้แย้ง บอสเอ่ยเสียงไม่ดังไม่เบาว่า "พอแล้ว"

ทุกคนเงียบลงทันที บอสกวาดตามองทุกคนทีละคน แต่ละคนก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร

ในที่สุด สายตาของบอสหยุดอยู่ที่ลูกน้อง "เธอมีอะไรจะพูดอีกไหม?"

ลูกน้องส่ายหน้า

บอส: "ดีมาก"

เขาลุกขึ้น สั่งให้คนไปเอาแส้จากห้องทำงานมา เขาปลดกระดุมข้อมือ พับแขนเสื้อขึ้น คลายคอเสื้อ

บอสเฆี่ยนลูกน้องจนเนื้อหนังแหลกเหลว เสื้อผ้าขาดวิ่น

จากนั้นเขาสั่งให้คนหามลูกน้องออกไป "จิงโหย่วทำงานบกพร่อง มีคนทรยศในสำนักแต่ไม่รู้ วันนี้ถือว่าฉันลงโทษเขาแล้ว"

ไม่สนใจการคัดค้านของคนอื่น บอสโบกมือเย็นชา "ไปได้แล้ว เรื่องนี้ยังสืบไม่ชัด พวกเธอกลับใจร้อนเสียแล้ว"

คราวนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก ต่างพากันถอยออกไป

ตกดึกบอสไปเยี่ยมลูกน้อง เขาเฆี่ยนลงบนหลังของลูกน้องทั้งหมด ลูกน้องนอนคว่ำเท่านั้น หลังเละเป็นเนื้อเดียวกับเลือด

บอสใช้มือแตะๆ ถุงมือขาวถูกย้อมแดงไปหมด

ลูกน้องสะดุ้งตื่นเพราะความเจ็บปวด ลืมตาเห็นบอสก็นึกขึ้นได้

บอสกดไหล่คนไว้ ไม่ให้ขยับ ถามอย่างมีนัยสำคัญ "เกลียดฉันไหม?"

ลูกน้องไม่พูดอะไร

...

ปัจจุบัน ลูกน้องปลดกระดุม ถอดเสื้อผ้าเปียกชุ่ม คุกเข่าอย่างเรียบร้อยที่มุมห้อง

บอสหยิบแส้ยาวนั้น ลูบผ่านรอยแผลเป็นบนหลังลูกน้อง "รอยแผลพวกนี้ของเธอ ล้วนเป็นฝีมือฉันนะ"

ร่างของลูกน้องสั่นเทาเบาๆ จนกระทั่งมือเย็นๆ นั้นกดลงบนแผลที่ถูกลวกเมื่อวาน ลูกน้องหายใจหนักขึ้นทันที กำหมัดแน่น

ไม่รู้ใครเคยพูดไว้ ยิ่งเจ็บ ยิ่งปรารถนา

เขากัดฟันอดทน ร่างกายไม่รู้ว่าหวาดกลัวหรือรอคอย เกร็งแน่น

บอสเข้าไปกระซิบข้างหู เสียงต่ำยั่วยวน "จิงโหย่ว เธอเป็นคนที่ฉันไว้ใจที่สุด ฉันไม่อยากให้เธอเหินห่างจากฉันเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง"