บทที่ 142 — การอ้างสิทธิ์ของคนหลอกลวง

ลูเซียน

ควันจากกองไฟฌาปนกิจลอยอ้อยอิ่งอยู่กลางลานโล่ง เนื้อไม้เปียกชื้นส่งเสียงฉี่ฉ่าใต้สายฝนพรำ

ความโศกเศร้าของฝูงอบอวลหนาหนักในอากาศ คมยิ่งกว่ากลิ่นเลือด หนักอึ้งยิ่งกว่าสายฝน

ข้ายืนแยกตัวออกมา กึ่งหนึ่งในเงาใต้กิ่งก้านที่น้ำฝนหยดแหมะ เฝ้ามองนาง

เด็กสาวผมสีเงินผู้นั้น

ไลโอร่า

ร่างของนางโน้มล...