บทที่ 167 — อัลฟาแห่งแบล็คทอร์น

ป่าทั้งป่าเงียบสงัด

แม้แต่พวกหมาป่าไร้ฝูงก็ยังหยุดคำราม ดวงตาสีแดงของพวกมันเลื่อนลอย หูลู่แบนราบไปกับกะโหลก เมื่อหมาป่าสีดำมหึมาก้าวออกมาจากเงาไม้

รอยแผลเป็นพาดผ่านสีข้าง ขนของมันดูราวกับเถ้าถ่านและควันไฟ ยุ่งเหยิงแต่กลับดูมีชีวิตชีวาอย่างน่าสะพรึงกลัว และดวงตาของมัน...แดงฉานลุกโชน ส่องประกายราวกั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ