บทที่ 231 — จิตวิญญาณของเขา

หมอกจางหายไปแล้ว

แต่ไม่ใช่ในใจฉัน

ทุกย่างก้าวที่ฉันเดินไป ซิลเวอร์มูนดูราวกับกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แต่หัวใจของฉันกลับหนักอึ้ง ราวกับความโศกเศร้าได้ร้อยรัดเส้นเลือดหัวใจของฉันเอาไว้

อากาศอบอุ่น แต่กายฉันกลับหนาวเหน็บ ซีดเผือด

“สโนว์ฟอล...” ฉันเรียกหมาป่าในตัวฉัน

ข้าอยู่นี่ เสียงของนางตอบกลั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ