ความปรารถนาวันเกิดของแอนนี่

ฉันเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนไวท์อเวนิวตามเส้นทางที่ระบบจีพีเอสบอก มือของฉันชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ และหัวใจก็เต้นรัวผิดจังหวะอยู่ในอก ฉันไม่เคยประหม่าขนาดนี้มาก่อนเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องของเจอร์รี่ ฉันจอดรถหน้าบ้านตามที่อยู่ที่ออสเปรย์ให้มาก่อนจะเช็ดมือชื้นๆ กับชุดเดรสสั้นสีดำ สามปีแล้วที่ฉันไม่ได้เจอเขา ไม่ใช่ว่าฉันคิดว่าบรรยากาศระหว่างเราจะน่าอึดอัดอะไรหรอกนะ ฉันกระแอมในลำคออย่างประหม่าขณะเหลือบมองซองจดหมายที่วางอยู่บนเบาะข้างคนขับ มันคือเหตุผลทั้งหมดที่ทำให้ฉันหลีกเลี่ยงเจอร์รี่ ในคืนที่พ่อแม่ของเรายอมให้เขาออกจากเผ่าไปเรียนต่อที่วิทยาลัย ฉันก็หนีออกจากบ้าน

ฉันวิ่งไปจนกระทั่งมาร์ชาล้มพับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน ทิ้งให้ฉันต้องเดินกลับบ้านท่ามกลางความมืด เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันตรงไปที่ห้องของเจอร์รี่เพื่อจะคุยกับเขา เพียงเพื่อจะพบว่าเขาออกเดินทางไปวิทยาลัยแล้วก่อนที่ฉันจะกลับถึงบ้าน ฉันขดตัวอยู่บนเตียงของเขา ร้องไห้เพราะไม่ได้กล่าวคำอำลา ขณะที่นอนอยู่บนเตียง ฉันก็เห็นซองจดหมายฉบับนี้โผล่ออกมาบางส่วนจากบนชั้นหนังสือของเขา ด้วยความอยากรู้ ฉันจึงหยิบมันลงมา และเมื่อเห็นว่ามันจ่าหน้าซองถึงฉัน ฉันก็เปิดมันออก ขณะที่ฉันอ่าน โลกทั้งใบของฉันก็เปลี่ยนไป ฉันใจสลายเมื่อรู้ว่าเจอร์รี่กำลังหนีไปจากฉัน

*‘ถึงแอนนี่สุดที่รักของพี่

พี่รู้ว่าน้องคงไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ต้องไป แต่พี่จะพยายามอธิบายให้น้องฟัง มันเจ็บปวดที่ต้องยอมรับว่าพี่รักน้องมานานหลายปีแล้ว ตอนที่น้องเข้าสู่ช่วงฮีทครั้งแรก กลิ่นของน้องทำให้เครเวนคลุ้มคลั่ง พี่บอกไม่ถูกเลยว่ามีกี่คืนที่พี่โหยหาให้น้องคลานขึ้นมาบนเตียงเพื่อที่พี่จะได้กอดน้องเหมือนที่เคยทำ เวลาที่น้องอยู่ใกล้ๆ สิ่งเดียวที่พี่คิดได้คือพี่อยากจะจูบน้องและกอดน้องให้แน่นแค่ไหน เวลาที่น้องไม่อยู่ พี่ก็เป็นห่วงว่าน้องอยู่กับใครและกำลังทำอะไร ทุกครั้งที่น้องกลับบ้าน พี่จะดมกลิ่นน้องเพื่อปลอบใจตัวเองว่าน้องยังไม่ได้มอบกายให้ใคร

พี่รู้ว่ามันผิดที่รู้สึกกับน้องแบบนี้ แต่มันดูเหมือนจะไม่สำคัญเลย สิ่งที่พี่ต้องการคือการได้อยู่กับน้อง พี่อยากจะตีตราน้อง พี่อยากจะร่วมรักกับน้องและเป็นคนที่น้องต้องการตอบแทน พี่อยากได้ยินน้องบอกว่ารู้สึกเหมือนกันกับพี่ แต่พี่ก็รู้ว่าน้องจะไม่มีวันพูดมันออกมา พี่อยู่ที่นี่แล้วมองดูน้องพบคู่แท้ของตัวเองไม่ได้ พี่อยู่ที่นี่โดยไม่มีน้องเป็นของตัวเองไม่ได้ พี่หวังว่าสักวันหนึ่งน้องจะเข้าใจว่าทำไมพี่ต้องจากมา พี่หวังว่าสักวันหนึ่งน้องจะให้อภัยพี่ที่ทิ้งน้องไป พี่หวังว่าสักวันหนึ่งเราจะกลับมามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันได้อีกครั้ง พี่ภาวนาให้พี่สามารถปล่อยวางความรักที่ผิดบาปนี้ไปได้ เพื่อที่พี่จะได้กลับไปเป็นพี่ชายที่น้องเคยรักและบูชาเหนือสิ่งอื่นใด

จากวันวานสู่วันนี้ และสำหรับทุกวันพรุ่งนี้ของเรา พี่รักน้องนะ แอนนี่ แบนแนนนี่น้อยของพี่ เป็นเด็กดีนะ’*

ถ้อยคำในจดหมายฝังลึกอยู่ในหัวของฉัน ฉันซึมเศร้าอยู่หลายสัปดาห์หลังจากนั้น เอาแต่นอนอยู่บนเตียง อยากให้เจอร์รี่กลับบ้าน พ่อแม่ของเราคิดว่าเป็นเพราะฉันคิดถึงเจอร์รี่ แต่จริงๆ แล้วเป็นเพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของเขาต่างหาก ฉันรู้สึกผิดที่แอบชอบพี่ชายตัวเอง แต่ก็กลัวเกินกว่าจะบอกเขาเสมอ พอรู้ว่าเขาก็รู้สึกคล้ายๆ กัน ฉันก็กลัวเกินกว่าจะอยู่ใกล้เขา ฉันกลัวเหลือเกินว่าจะซ่อนความรู้สึกที่มีต่อเขาไว้ไม่ได้อีกต่อไป ฉันเลยตีตัวออกห่างจากเขา ในเมื่อวันเกิดอายุ 18 ปีของฉันจะมาถึงในอีกไม่ถึง 6 ชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ฉันต้องไปเจอเขา ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเขายังรู้สึกอะไรกับฉันอยู่หรือเปล่า หรือว่าเขาตัดใจจากฉันไปแล้ว

องค์เทพี โปรดอย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย เพราะฉันยังตัดใจจากเขาไม่ได้เลยสักนิด ฉันครางออกมาอย่างอ่อนใจก่อนจะฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ ฉันเละเทะไปหมดแล้ว ฉันไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของเราถ้าหากเขาไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว บ้าเอ๊ย! ทำไมมันยากอย่างนี้วะ นี่มันก็แค่เจอร์รี่เองนะ ฉันคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง แล้วทำไมฉันถึงได้กลัวขนาดนี้ ฉันหันไปมองตึกที่เจอร์รี่อาศัยอยู่ บ้าเอ๊ย! ฉันเข้าเกียร์ถอยหลังเพื่อขับกลับไปที่บาร์ซึ่งเห็นระหว่างทาง บางทีเหล้าย้อมใจสักหน่อยอาจจะช่วยได้ ตอนนี้ฉันยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ที่ขโมยใบขับขี่ของพริสซิล่ามา คงไม่มีใครสงสัยที่ฉันจะดื่มเหล้าโดยใช้บัตรของเธอ ฉันเดินเข้าไปในบาร์ พลางดึงชายกระโปรงลงเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่ามันปิดก้นของฉันมิด ทันทีที่เข้าไปข้างใน ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งเดินเข้ามาขวาง เขายิ้มให้ฉัน

“สวัสดีครับคนสวย ให้ผมเลี้ยงเครื่องดื่มสักแก้วไหมครับ” เขาถาม

“อืม... ได้ค่ะ ขอเป็นวอดก้าแครนเบอร์รี่ใส่น้ำแข็งนะคะ” ฉันบอกเขา

“ได้เลยครับ เดี๋ยวผมมานะ”

ฉันมองตามเขาที่รีบจ้ำอ้าวไปที่บาร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มให้ฉันอย่างขบขัน เมื่อเขากลับมา เขาก็ยื่นแก้วให้ฉันก่อนจะยิ้มอีกครั้ง

“ไปเต้นรำกันไหมครับ”

ฉันเอียงคอพิจารณาเขา “ได้สิ”

ฉันรีบดื่มจนหมดแก้ว วางมันลงบนโต๊ะใกล้ๆ แล้วเดินตามเขาออกไปยังฟลอร์เต้นรำ เราเต้นกันอยู่สองสามนาทีก่อนที่เขาจะกลับไปที่บาร์เพื่อเอาเครื่องดื่มมาให้ฉันอีกแก้ว ตลอดชั่วโมงถัดมา เราเต้นกันไม่หยุดสลับกับการดื่มมากมายหลายแก้วที่เขาเอามาปรนเปรอฉันไม่ขาดสาย ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอก เพราะยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งกล้ามากขึ้นเท่านั้น ในฐานะคนหมี มันต้องใช้แอลกอฮอล์มากกว่าปกติถึงจะทำให้ฉันเมาได้ แต่หลังจากแก้วที่แปด ฉันก็เริ่มจะรู้สึกตึงๆ แล้ว ตอนที่เขาหมุนตัวฉันออกไป ฉันก็หมุนกลับเข้ามาหาเขา ปล่อยให้บั้นท้ายเบียดเสียดกับเป้ากางเกงของเขาขณะที่โยกย้ายส่ายสะโพกอยู่ตรงหน้า ฉันหลับตาลงขณะที่เราบดเบียดกันอยู่ในมุมมืด

ทันใดนั้น เขาก็เริ่มคำรามอยู่ข้างหลังฉัน และก่อนที่ฉันจะได้ลืมตา ฉันก็ถูกกระชากออกจากผู้ชายคนนั้น ฉันเบิกตาโพลงและหัวเราะคิกคักเมื่อสบตากับเจอร์รี่ ขณะที่มาร์ชา หมีในตัวฉัน ครางอย่างพอใจอยู่ในหัว เสียงคำรามต่ำๆ จากข้างหลังทำให้ฉันต้องวางมือลงบนแผงอกของผู้ชายคนนั้น เจอร์รี่คำรามอีกครั้ง แยกเขี้ยวใส่คู่เต้นของฉันก่อนจะอุ้มฉันขึ้นพาดบ่า ฉันเหลือบมองเจ้าหมาป่าคนนั้น

“ไม่เป็นไรหรอก เขาเป็นพี่ชายฉัน” ฉันพูดเสียงอู้อี้พลางหัวเราะเบาๆ

“เธออายุแค่ 17 ไอ้สารเลว! ถอยไปซะก่อนที่กูจะทำให้มึงต้องถอย!” เจอร์รี่ตวาด น้ำเสียงที่แสดงความเป็นเจ้าของของเขาทำเอาฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

ชายหมาป่ายกมือขึ้น “ฉันไม่รู้นี่หว่าเพื่อน ฉันไม่อยากมีเรื่อง โดยเฉพาะกับผู้หญิงแบบนี้” เขาพึมพำขณะที่ค่อยๆ หายกลับเข้าไปในฝูงชนรอบตัวเราอย่างง่ายดาย

เจอร์รี่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอขณะที่อุ้มฉันออกจากบาร์แล้ววางฉันลงบนฝากระโปรงรถคันหนึ่ง ฉันหัวเราะคิกคักอีกขณะโน้มตัวเข้าหาเขา พอฉันทำท่าจะหล่นจากรถ เขาก็จับตัวฉันไว้ได้ทันแล้วจ้องหน้าฉันเขม็ง

“เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่ แอนนี่?!” เขาตะโกน “ทำไมไม่บอกพี่ว่าจะมา?!”

ฉันเอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสใบหน้าเขา “ฉันมาหาพี่ไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แอนนี่” เขาพูดอย่างขมขื่น “เธอไม่ยอมแม้แต่จะคุยกับพี่มาตลอดสามปีที่ผ่านมา”

“แต่นี่ไง ฉันมาแล้ว ฉันอยากจะบอกว่าฉันรักพี่ และฉันคิดถึงพี่” ฉันบอกเขา

เขาขยับตัวฉันในอ้อมแขน “ทำไมต้องเป็นตอนนี้ล่ะ แอนนี่”

“เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดฉัน”

“แล้วไง”

ฉันซบหน้ากับอกเขา “ฉันอยากให้พี่เป็นของขวัญวันเกิดของฉัน” ฉันยอมรับเบาๆ ขณะที่เล่นกับปกเสื้อของเขา

“ให้ตายสิ แอนนี่ เธอดื่มไปเยอะแค่ไหนเนี่ย” เขาถามอย่างหัวเสีย

“ยังไม่พอเลย” ฉันตอบ

“พี่ว่าเธอดื่มไปเยอะมากแล้วนะ เธอพักที่ไหน รู้รึเปล่า”

“เอ่อ สเปรย์จองโรงแรมให้ฉันแล้ว เป็นอินน์เล็กๆ ใกล้มหา'ลัย ในเขตแดนของฝูงหมีน่ะ” ฉันบอกเขา

เขาพยักหน้า “โอเค เดี๋ยวพี่จะไปส่ง”

ฉันซุกหน้ากับอกเขาแล้วพยักหน้า “ค่ะ”

ขณะที่เพื่อนของเขาขับรถพาเราไปที่อินน์ ฉันมีความสุขกับการได้นอนซบอยู่บนตักของเขาในขณะที่เขาลูบหลังให้ฉัน ในเวลาที่รู้สึกเหมือนชั่วพริบตาเดียว เราก็มาจอดรถที่หน้าอินน์เล็กๆ แห่งนั้น ฉันเอนศีรษะไปข้างหลังเพื่อมองหน้าเขา เขาสบตาฉันอยู่นานก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำเอาฉันต้องถอนหายใจ ฉันซบหน้าลงกับลำคอของเขา ตั้งใจปล่อยให้ริมฝีปากไล้ไปบนผิวของเขา

“เจอร์รี่”

“ว่าไง แอนนี่”

“พี่จะอยู่กับฉันก่อนได้ไหม เห็นแก่วันเก่าๆ ของเรา” ฉันถาม

“มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะ บานานนี่” เขาพูดเบาๆ

“ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับพี่เป็นความคิดที่ดีสักอย่างนั่นแหละเจอร์รี่ แต่ฉันก็ยังต้องการมันอยู่ดี แล้ว...พี่จะอยู่ไหม”