ความเมตตาของมนุษย์หมาป่า

“ดวงจันทร์ดวงน้อยของข้า... ไม่ว่าเจ้าจะเป็นมนุษย์หรือหมาป่า... เจ้าก็เป็นของข้าอยู่แล้ว”

เมื่อเช้ามาถึง ฉันก็อยู่เพียงลำพัง ความหนักอึ้งจากเรื่องราวของเขาโอบล้อมรอบกายฉัน เช่นเดียวกับความอ่อนล้า ฉันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเอนศีรษะกลับไปซบไหล่เขาตอนไหน จนกระทั่งปลายนิ้วของเขาสอดผ่านเส้นผม

“นอนซะ” เขากระซิ...