รสชาติของอิสรภาพ

“เดเมียน—”

มันคือเสียงคำราม ไม่ใช่ถ้อยคำ แต่นั่นคือเธอ—ดิบเถื่อน มีชีวิต

“ใช่แล้ว ที่รัก ตอนนี้เลย” ข้าประคองใบหน้าเธอ—กรงเล็บแผ่วเบา นิ้วหัวแม่มือลูบไล้โหนกแก้มของเธอ

“เบ่งสิ เบ่งออกมา ปล่อยให้หมาป่าเข้าครอบงำ”

แผ่นหลังของเธอโค้งงอ—ดุจคันธนูที่ถูกน้าวสายแห่งความเจ็บปวดและสุขสม

เสียงกรีดร้องฉีกกระชา...