ถึงเวลาแล้ว

ผมค่อยๆ ดันเก้าอี้ถอยหลัง เสียงขาเก้าอี้ไม้ขูดกับพื้นหินอ่อนดังลั่นในความเงียบอันน่าหายใจไม่ออกที่เอลูอีสทิ้งไว้เบื้องหลัง

กลิ่นน้ำหอมของเธอยังคงอบอวลในอากาศ—กลิ่นอ่อนโยน ละมุนละไม เป็นเครื่องเตือนใจอันโหดร้ายว่าเธอเดินออกจากห้องโถงนี้ไปในสภาพที่ก้มหน้าและจิตใจที่บอบช้ำ

เธอไม่ควรต้องมีชีวิตแบบนี้

...