บทที่ 132

ถนนแคบลงเหลือเพียงทางกรวดเส้นเดียวขณะที่เราขับลัดเลาะผ่านแนวต้นไม้ ต้นสนหนาทึบพยายามบดบังแสงจันทร์น้อยนิดที่ลอดผ่านช่องว่างลงมา

ผมบีบมือโซเฟียในมือผมแน่น พยายามปลอบเธอขณะที่เราเข้าใกล้บ้านพักริมหาดของพ่อแม่ผมมากขึ้นเรื่อยๆ – บ้านที่พ่อมักจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะเราใช้เวลาอยู่ที่นี่เยอะแค่ตอนผมยังเด...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ