บทที่ 15

นาทีในห้องกักบริเวณผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ละวินาทีรู้สึกเหมือนชั่วนิรันดร์ที่ติดอยู่ในขุมนรก ฉันเหม่อมองโต๊ะเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยรอยขีดเขียนตรงหน้า พยายามปัดเป่าเรื่องน่าอับอายของวันนี้ออกไป

หัวฉันตุบๆ ตรงที่ยัยผู้หญิงคนนั้นกระชากผมหางม้า ฉันลูบตรงที่เจ็บอย่างเผลอไผล - เหลือบมองนาฬิกาก็เห็นว่ายังไม่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ