157: สุดท้าย พักผ่อน

ฉันดีใจมากที่ในที่สุดก็ได้ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องที่เต็มไปด้วยผู้ชายพวกนั้น ป้าของแจสเปอร์ก็ไม่ได้แย่อะไร แต่เราเป็นผู้หญิงแค่สองคนในห้องนั้น นอกจากพนักงานเสิร์ฟบางคนที่เดินเข้าๆ ออกๆ มันรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องนั่งอยู่ตรงสุดปลายห้องโดยที่สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้มองฉันตลอดเวลา...