บทที่ 197: เวลาหายใจ

ฉันไม่ต้องรอนานเลย รถทั้งสองคันก็เข้าจอดเทียบขอบทางในที่ของมันเรียบร้อย ขณะที่เรารอให้คนของแจสเปอร์จัดแถวตามปกติอยู่หน้าประตูห้องของเขา ครั้งนี้ฉันแปลกใจที่แม้แต่สเตฟานก็ลงจากรถแล้วเดินอ้อมมายืนรออยู่ตรงขอบทางให้แกร์ริกเปิดประตู พอเหลือแค่ฉันกับแจสเปอร์นั่งอยู่บนเบาะ เขาก็คลายมือที่จับไหล่ฉันไว้แล้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ