บทที่ 202: หายใจเข้าพัก

มุมมองของเคลลี แอนน์:

ฉันดีใจที่เราทานมื้อนั้นเสร็จเสียที คิดว่าคงกินอะไรไม่ลงอีกแล้ว เราใช้เวลาทานมื้อกลางวันกันอย่างไม่เร่งรีบเพราะเป็นช่วงกลางวันพอดี เสียงข่าวในทีวีบอกให้รู้ว่าอย่างน้อยก็คงเป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว ฉันครางออกมาเบาๆ เพราะอิ่มจนจุก แต่ก็เอื้อมมือไปหยิบกระดาษเช็ดปากมาพยายามเช็ดปากต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ