ชีวิตสั้นเกินไป

หล่อนตื่นเต้นที่เห็นเขาฟื้นและสบายดี จึงไม่รีรอที่จะเข้าไปในห้องของเขา เขาไม่ได้สะดุ้งตกใจ เพราะตอนนี้ชินแล้วกับการมีคนเข้าๆ ออกๆ ห้องตลอดเวลา แต่ใบหน้าของเขากลับสว่างไสวขึ้นด้วยรอยยิ้มยินดีเมื่อจำได้

“ไอรีน!” เขาอุทานออกมาพร้อมกับที่หล่อนเอ่ยว่า “เมสัน!”

เสียงของเขาแหบพร่า แต่ก็ยังฟังดูแข็งแรงและน่...