พบกับ ดร. วอร์เรน
เธอได้คุยกับคุณหมอก่อนที่จะได้เห็นหน้าเขาเสียอีก ในตอนนั้น เธอได้ยินเพียงเสียงที่น่ารำคาญของเขาและไม่รู้เลยว่าชายคนดังกล่าวหล่อเหลาเอาการขนาดไหน ถ้าเธอเห็นหน้าเขาก่อน เธออาจจะปัดทัศนคติที่น่ารังเกียจของเขาทิ้งไปก็ได้ หรือบางที เธออาจจะมัวแต่ตะลึงในความดูดีของเขาจนไม่มีอารมณ์จะไปต่อล้อต่อเถียงด้วยตั้งแต่แรก
“แอนดี้เอาแต่พูดว่าเขาเป็นพรีเซ็ปเตอร์ที่เก่งที่สุด จริงรึเปล่า” ทาเลียใช้เท้าเข็นเก้าอี้ของเธอเข้าไปหาไอรีนขณะที่จัดเรียงชาร์ตคนไข้อย่างใจลอย
“เขาก็ยังไม่เคยทำงานพลาดนะ” เธอรับรอง “ฉันรู้แน่ๆ ว่าควรจะเลี่ยงใคร”
ตากลมโตของทาเลียจับจ้องมาที่เธอ “เขานินทาฉันลับหลังเหรอ” เธอถามอย่างระแวง
“เปล่า เขาบอกว่าเธอเจ๋งดี ทำไมเหรอ”
ทาเลียผ่อนคลายลงทันที “เขามีนิสัยแย่ๆ ชอบปล่อยเรื่องบ้าๆ บอๆ เกี่ยวกับฉัน แล้วก็ทำให้คนอื่นพากันเลี่ยงฉันเหมือนเป็นโรคระบาด”
ไอรีนรู้สึกขบขัน เธอเท้าคางกับฝ่ามือ “เช่นเรื่องอะไรบ้างล่ะ”
“เปลี่ยนไปทุกครั้งเลยนะ! มีครั้งหนึ่งเขาไปบอกผู้ชายที่ฝ่ายธุรการให้ปกป้องของรักของหวงจากฉัน เพราะฉันมีอาการคลั่งเป็นพักๆ แล้วก็ชอบแทงเข่าใส่เป้าคนอื่น” เธอครวญ
ไอรีนเม้มปากแน่น กลั้นเสียงหัวเราะ
“โอ้ แล้วเขาก็ไปบอกอีกคนว่าฉันกับโอโปแอบกิ๊กกัน แล้วฉันก็ท้องลูกของเขาอยู่ เธอเคยเห็นโอโปไหมล่ะ เขาชอบแคะขี้มูกแล้วก็แอบกินตอนไม่มีใครดูด้วยนะ”
“ล้อเล่นน่า” ไอรีนกระซิบ
“สาบานได้เลย ฉันเห็นเขาทำจริงๆ”
ไอรีนหัวเราะกิ๊กออกมาเสียงดังจนเก็บอาการไม่อยู่ กีกี้มองมาที่พวกเธออย่างสนใจว่าเรื่องซุบซิบอะไรที่ทำให้เธอหัวเราะได้ขนาดนั้น
“แน่ใจนะว่าเขาไม่ได้ปล่อยเรื่องบ้าๆ อะไรเกี่ยวกับฉันอีก” ทาเลียคาดคั้น
ไอรีนส่ายหน้า “เขาไม่ได้พูดจริงๆ”
เธอหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ พร้อมกับส่ายนิ้วไปมาตรงหน้าไอรีน “ฉันจะไปสืบให้รู้ให้ได้ถ้าเธอโกหก แล้วมันจะไม่สวยแน่”
ไอรีนจับนิ้วของเธอแล้วกดลงเบาๆ ก่อนจะพยักหน้า “รู้แล้วน่า รู้แล้ว”
ทาเลียทำเสียงขึ้นจมูกก่อนจะเอนตัวลงบนเก้าอี้ ดูท่าทางเธอจะเหนื่อยอ่อน “เมื่อไหร่ระบบประมวลผลใหม่มันจะมาสักทีนะ ฉันสาบานเลยว่าฉันทำเอกสารเยอะกว่าดูแลคนไข้อีก”
“คงอีกสักสองสามเดือน” กีกี้ช่วยให้ข้อมูล เผยให้รู้ว่าเธอกำลังแอบฟังอยู่
ไม่มีใครตอบอะไร แต่ทั้งสองก็สบตากันแวบหนึ่ง หางตาของพวกเธอสังเกตเห็นร่างสูงใหญ่ของแอนดี้กำลังเดินเข้ามา
“ม่อน แล็บโทรมา ผลตรวจของคุณฌอนออกแล้ว ช่วยโทรหาคุณหมอให้หน่อยได้ไหม”
ไอรีนยืดตัวตรงขณะเปิดดูผลแล็บซึ่งเพิ่งถูกอัปโหลดขึ้นมา เธอซ่อนความประหลาดใจไว้ แอนดี้ทำงานเป็นด้วยแฮะ “ได้เลย” เธอบอก
เธอเปิดรายชื่อแพทย์ขึ้นมาและใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อหาชื่อแพทย์เจ้าของไข้ คุณหมอวอร์เรน เธอเพจหาเขาตอนที่ทาเลียเดินออกจากเคาน์เตอร์พยาบาลพอดี ไม่ถึงไม่กี่นาที เขาก็โทรกลับมา
‘มีประสิทธิภาพชะมัด ปกติไม่เคยโทรกลับเร็วขนาดนี้’
เสียงปลายสายนั้นนุ่มนวล เขาฟังดูเหนื่อยแต่ใจดี เป็นการผสมผสานที่น่าฟังจนเธอเกือบจะถอนหายใจออกมา
“นี่หมอวอร์เรนครับ มีคนเพจหาผม”
“สวัสดีค่ะ คุณหมอวอร์เรน ดิฉันไอรีนนะคะ โทรมาเรื่องคุณฌอน คนไข้ของคุณหมอห้อง 472 ที่แอดมิทด้วยอาการที่คาดว่ามีเลือดออกภายในกระเพาะอาหารค่ะ ผลแล็บของเขาเพิ่งออกมาแล้วก็—” เธอแจ้งตัวเลขต่างๆ ให้เขาฟัง โดยไม่ลืมเน้นตัวเลขที่อาจน่าเป็นห่วง
ปลายสายเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เธอสงสัยว่าเขาเผลอวางสายไปหรือเปล่า
แต่ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น “ออร์เดอร์ของผมว่ายังไง”
น้ำเสียงของเขาไม่ใจดีอีกต่อไป เธอสะดุ้งและรีบเลื่อนหน้าจออย่างรวดเร็ว พลางสาปแช่งตัวเองในใจที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ล่วงหน้า “รอสักครู่นะคะ...”
เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้หา
“ถ้าคุณเสียเวลาเช็กออร์เดอร์ของผมสักหน่อย คุณก็จะรู้ว่าต้องโทรหาผมก็ต่อเมื่อค่ามันต่ำกว่าที่ผมคาดไว้”
“โอ้ ดิฉั—”
“ขอบคุณ” เขาตัดบทสั้นๆ ก่อนจะวางสายไป
ไอรีนจ้องหูโทรศัพท์ในมืออย่างงุนงง
“อะไรวะ... ไอ้คนเฮงซวยเอ๊ย” เธอพึมพำกับตัวเอง
ทันใดนั้นกีกี้ก็โผล่มาอยู่ข้างๆ เพราะได้ยินที่เธอพูด “คุณหมอวอร์เรนเหรอคะ” เธอถามพลางหัวเราะคิกคัก “ปกติเขาก็ใจดีนะคะ แต่บางทีก็มีอารมณ์ของเขาเหมือนกัน แอนดี้คงเตือนคุณแล้วสินะคะว่าอย่าไปเหยียบตาปลาเขา คุณไม่เป็นอะไรนะคะ”
ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลขณะสำรวจใบหน้าของไอรีน
“อ๋อ ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เธอเริ่มพูดพลางโบกมือปัด เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วส่งยิ้มบางๆ ให้ทาเลีย “ไม่มีอะไรที่ฉันรับมือไม่ได้หรอกค่ะ”
คำอธิบายของทาเลียยิ่งตอกย้ำความไม่ชอบขี้หน้าคุณหมอสุดฮอตในใจของไอรีน
วันต่อมา เธอได้ยินกีกี้คุยกับเลขาอีกคนหนึ่ง พวกเธอพูดเสียงเบา แต่เรื่องซุบซิบสุดร้อนแรงพรั่งพรูออกมาจากปาก ไอรีนใช้ทักษะการฟังอันเฉียบคมของเธอและจับใจความได้ว่าคุณหมอวอร์เรนหล่อมาก แถมคุณพ่อของเขา คุณหมอวอร์เรนคนพ่อ ก็ยังเป็น ‘แด๊ดดี้’ ได้สบายๆ
นั่นทำให้เธอสงสัยขึ้นมา ผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ คนไหนก็ดูมีเสน่ห์ขึ้นมาได้ในชุดกาวน์สีขาวกับตำแหน่งหมอ เธอไม่เชื่อเรื่องซุบซิบของพวกหล่อนหรอก ไม่มีหมอคนไหนที่เธอจะรู้สึกว่ามีเสน่ห์มากพอจนอยากจะออกเดตด้วย
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังอยากรู้อยู่ดี
ราวๆ ห้าโมงเย็น เธอพอมีเวลามาเขียนชาร์ตให้เสร็จ เธอรวบรวมชาร์ตคนไข้ทั้งหมดมาที่โต๊ะแล้วเริ่มง่วนอยู่กับงาน จนลืมไปว่าเธอไม่เห็นแอนดี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว พอไม่มีเสียงพูดไม่หยุดของเขา เธอก็ได้มีช่วงเวลาสงบสุขสักที
ขณะที่เธอกำลังดูชาร์ตแรกอยู่นั้น เธอก็สังเกตเห็นใครบางคนนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ เธอเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ และเสียงสูดหายใจก็หลุดออกจากริมฝีปากของเธอ
เขาดูหนุ่มแน่น น่าจะอายุราวๆ สามสิบต้นๆ มีกรามเด่นชัดและไรเคราสีน้ำตาลอ่อนบนนั้น จมูกของเขาโด่งเป็นสันและมีส่วนโค้งไปด้านข้างเล็กน้อย ส่วนริมฝีปากก็อิ่มเต็ม ดวงตาของเขาซึ่งอยู่ใต้คิ้วหนากำลังมองลงต่ำ ซ่อนอยู่จากสายตาเธอ
เขาไม่มองเธอ ไม่แม้แต่จะรับรู้ว่าเธออยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ เขากลับเปิดชาร์ตขึ้นมาแล้วเริ่มไล่ดูเนื้อหาข้างใน เธอตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว กลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเธอกำลังจ้องเขาตาเป็นมัน
นี่น่ะเหรอ คุณหมอวอร์เรน
เธอแน่ใจว่าหมอที่ฮอตขนาดนี้มีอยู่แค่ในทีวีเท่านั้นแหละ
เธอหลบตาลง ความหงุดหงิดแล่นพล่านเข้ามาในใจเมื่อบทสนทนาเมื่อวันก่อนย้อนกลับมา เขาทำตัวทุเรศสิ้นดี แต่กลับไม่รู้เลยว่าตัวเองพูดกับใครไป ตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ทุกข์ร้อน หลีกเลี่ยงการสนทนาและการสบตา ทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์
อืม ยังนิสัยเสียเหมือนเดิม
ทันใดนั้นเขาก็พูดกับเธอ “คุณดูแลคุณเทย์เลอร์ห้อง 458 หรือเปล่า”
สายตาของเธอตวัดไปมองเขาทันที และตกอยู่ในภวังค์กับดวงตาสีมรกตของเขาทันที มันไม่ได้ดูไร้ความปรานีหรือเย็นชาเลย แต่กลับดูเหนื่อยล้า เสียงของเขายังคงนุ่มทุ้ม และแม้จะเป็นบทสนทนาสั้นๆ เธอก็ไม่มีทางจำเขาผิดเป็นคนอื่นได้เลย
นี่คือคุณหมอวอร์เรน
เธอรวบรวมสติ ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ จนรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่เขาทำให้เธอเป็นได้ถึงขนาดนี้
“เอ่อ... เปล่าค่ะ ไซน์เป็นคนดูแลเธออยู่ค่ะ จะให้ฉันโทรตามเธอให้ไหมคะ”
เขาลุกขึ้นยืน “รบกวนด้วยครับ ฝากบอกเธอให้ไปเจอผมที่นั่นด้วยนะ” เขาเดินจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รอคำตอบ
ไอรีนพยายามสะกดกลั้นไม่ให้ตัวเองกัดฟันกรอดขณะกดโทรศัพท์หาไซน์ เธอรับสายทันทีและรับปากว่าจะรีบไปที่ห้องนั้น
พอคุณหมอวอร์เรนไปแล้ว ไอรีนก็หายใจได้ทั่วท้องอีกครั้ง
หลายนาทีต่อมาพวกเขาก็กลับมา ในที่สุดเขาก็นั่งอยู่ตรงข้ามเธออีกครั้ง นั่งเขียนชาร์ตอย่างไม่ใส่ใจโดยไม่มีคำขอบคุณหรือการรับรู้ใดๆ ไอรีนไม่ยอมให้เรื่องนั้นมารบกวนจิตใจ เธอกลับเลือกที่จะจดจ่ออยู่กับการหลีกเลี่ยงเขาเช่นกัน
เขาเก็บชาร์ตคืนเข้าชั้นและจากไปในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เขาไม่คิดแม้แต่จะบอกลา คราวนี้ไอรีนถึงกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด แค่มารยาทพื้นฐานมันจะทำให้เขาตายหรือไงนะ พฤติกรรมแบบนี้มันช่างน่าเบื่อและเห็นได้บ่อยเกินไปแล้ว
เธอลุกขึ้นยืน ตั้งใจจะไปเข้าห้องน้ำ เธอผลักประตูเปิดเข้าไป โดยคิดว่าถ้ามีคนอยู่ข้างในประตูก็น่าจะล็อก แต่กลับเห็นไซน์ยืนอยู่หน้ากระจก โดยมีรอยแดงรอบดวงตา ทั้งคู่สะดุ้ง และเกิดความเงียบอันน่าอึดอัดขึ้นขณะที่พวกเขามองหน้ากันผ่านกระจก สองสามวินาทีผ่านไป ไอรีนถึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
