บทที่ 2 ชายจากสี่ปีที่แล้ว

ชายคนนั้นเลือดกรุ๊ปบี!

นอร่าเลิกคิ้วเรียวสวย ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มจางๆ ทั้งตัวเธอและลูกๆ ไม่มีใครเลือดกรุ๊ปบีเลย

ดังนั้น ชายคนนี้ก็แค่หน้าตาคล้ายลูกๆ ของเธอ แต่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดใดๆ ทั้งสิ้น!

เมื่อคิดได้ดังนั้น นอร่าก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ลูกๆ เป็นของเธอ และไม่มีใครจะมาพรากพวกเขาไปได้

“แม่ครับ ผู้ชายคนนั้นเป็นยังไงบ้างครับ” อเล็กซ์เดินเข้ามาด้วยขาเล็กๆ สั้นๆ ของเขา

นอร่าลุกไปล้างมือ “เขาไม่เป็นไรแล้ว โชคดีมากที่ไม่ตายตอนตกลงมา แต่ขาหักน่ะ เดี๋ยวพอเขาฟื้นก็คงต้องรักษา”

อเล็กซ์พยักหน้ารับ ดวงตากลมโตสวยงามของเขามองไปที่โต๊ะ เมื่อเห็นรายงานผลตรวจกรุ๊ปเลือด ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมา

ตั้งแต่อายุยังน้อย อเล็กซ์ก็อ่านหนังสือเยอะและรู้วิธีตรวจสอบความสัมพันธ์ทางสายเลือดในครอบครัว

เขาหยิบรายงานขึ้นมาดูอย่างกระตือรือร้น แต่แล้วประกายในดวงตาของเขาก็จางลงเล็กน้อย

ความหวังของเขาพังทลาย ‘ผู้ชายคนนั้นก็แค่หน้าเหมือนพวกเขาเท่านั้นเอง!’

“อเล็กซ์ แม่จะไปเตรียมยาให้เขาก่อนนะ”

นอร่าหยิบยาลดการอักเสบและยาห้ามเลือด เดินเข้าไปในห้อง แล้วประคองชายคนนั้นให้นั่งพิงเพื่อป้อนยา ชายคนนั้นซึ่งยังไม่ได้สติ สัมผัสได้ถึงรสขมและเม้มริมฝีปากบางแน่น

นอร่าพยายามอยู่หลายครั้ง แต่เขาก็ยังไม่ยอมกลืนยา เธอจึงบีบจมูกเขา บังคับให้เขาอ้าปาก

หลังจากพยายามอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ป้อนยาเข้าปากเขาได้สำเร็จ แต่เขากลับบ้วนมันออกมา

นอร่าถึงกับพูดไม่ออก “ดูตัวก็สูงใหญ่แข็งแรง แต่ทำไมเรื่องมากอย่างนี้นะ เป็นผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย ฉันเตือนคุณแล้วนะ ถ้าไม่ยอมกลืนดีๆ ฉันจะใช้ปากป้อนยาให้แล้วนะ”

ริมฝีปากบางของชายที่หมดสติเม้มเข้าหากันอีกครั้ง

แม้จะยังหลับอยู่ แต่ก็มีรังสีเย็นเยียบแผ่ออกมาจากตัวเขาราวกับว่ากำลังโกรธจัด

ผู้ชายคนนี้เจ้าอารมณ์ชะมัด นอร่าถอนหายใจแล้วบีบจมูกเขาอีกครั้ง “อ้าปาก ถ้ายังบ้วนออกมาอีก ฉันจะจูบคุณจริงๆ ด้วย”

บางทีอาจจะกลัวคำขู่ของนอร่า ชายคนนั้นขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่บ้วนยาออกมาอีก

หลังจากป้อนยาเสร็จ นอร่าก็เหงื่อท่วมตัว

คนอะไรกัน ดูแลยากยิ่งกว่าลูกๆ ทั้งสามคนของเธอรวมกันเสียอีก

บ่ายวันต่อมา

“อเล็กซ์ แม่จะออกไปซื้อของข้างนอก ฝากดูแลน้องๆ ที่บ้านด้วยนะ” นอร่าพูดพลางมองใบหน้าเล็กๆ น่ารักของอเล็กซ์ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างภาคภูมิใจ

ในบรรดาลูกทั้งสามคน อเล็กซ์เป็นคนที่มีเหตุผลและฉลาดที่สุด เขารักการเรียนรู้และเก่งคอมพิวเตอร์มาก

นอร่าไม่รู้จริงๆ ว่าเขาได้ความฉลาดนี้มาจากไหน

“รับทราบครับแม่ ขับรถดีๆ นะครับ แล้วก็เอาอาวุธไปด้วยนะครับ ระวังพวกผู้ชายมาจีบด้วย แล้วก็อย่าหลงคารมคนหล่อๆ นะครับ” อเล็กซ์ย้ำเตือน

นอร่าพูดไม่ออก

นอร่าขับรถคันใหม่ของเธอไปยังการ์ฟิลด์มอลล์ในเมืองยูสตัน เธอซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ลูกๆ ทั้งสามคนสองสามชุด จากนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมุ่งหน้าไปยังแผนกเสื้อผ้าบุรุษบนชั้นสี่ เสื้อผ้าของชายคนนั้นขาดรุ่งริ่งหมดแล้ว เธอจึงตัดสินใจซื้อชุดใหม่ให้เขาสักสองสามชุด

“นี่ๆ เห็นข่าวรึยัง ซีอีโอคนใหม่ของกรุ๊ปเรา คุณแอรอน กอร์ดอน ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะ”

“ได้ยินว่ารถเขาตกหน้าผาแล้วก็ระเบิดเลยนะ”

ใช่ แต่ในรถไม่มีใครเลยนะ ไม่มีใครรู้ว่าแอรอนตายหรือยังอยู่

ตกจากหน้าผาสูงขนาดนั้น จะมีโอกาสรอดได้ยังไง?

ห้างการ์ฟิลด์มอลล์เป็นของกอร์ดอนกรุ๊ป พนักงานขายสามคนกำลังซุบซิบนินทากัน และนอร่าก็ชะงักมือขณะกำลังเลือกเสื้อผ้า

อุบัติเหตุทางรถยนต์ ตกหน้าผา ฟังดูคล้ายกับเรื่องของผู้ชายที่เธอช่วยไว้อย่างน่าประหลาด หรือว่าผู้ชายที่นอนอยู่ในบ้านของเธอคือแอรอน ซีอีโอของกอร์ดอนกรุ๊ปจริงๆ?

นอร่าเลือกเสื้อผ้าผู้ชายมาสองชุดอย่างเหม่อลอย วางแผนว่าจะกลับไปให้อเล็กซ์ใช้ความสามารถด้านคอมพิวเตอร์เช็กดูว่าแอรอนหน้าตาเป็นอย่างไร ทันทีที่เธอเดินออกจากเคาน์เตอร์ เธอก็บังเอิญชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

"ขอโทษค่ะ" นอร่ารีบกล่าวขอโทษ

อีกฝ่ายจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยถามอย่างลังเล "นอร่า?"

นอร่ายกศีรษะขึ้นมอง และใบหน้าของเธอก็เย็นชาลงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร นั่นคือน้องสาวต่างแม่ของเธอ เบ็คกี้ เธอไม่คิดว่าจะมาเจอเบ็คกี้ที่นี่

"เป็นเธอจริงๆ ด้วย นอร่า ในที่สุดเธอก็โผล่หน้ามาจนได้!" เบ็คกี้สวมชุดเดรสสีแดง เปล่งประกายความมั่นใจ

เธอมองนอร่าตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาฉายแววประหลาดใจและความอิจฉา

ในความทรงจำของเธอ นอร่า พี่สาวต่างแม่คนนี้มักจะสวมแว่นตากรอบดำ ทำผมทรงหนาๆ และแต่งตัวธรรมดามาก

แต่ตอนนี้นอร่าถอดแว่นออกแล้ว ทรงผมหนาเตอะนั่นก็หายไป เผยให้เห็นหน้าผากเรียบเนียน

ใบหน้าของเธอดูสดใสและสง่างาม สวยกว่าเมื่อก่อนมาก!

"นอร่า เธอนี่มันซ่อนตัวเก่งจริงๆ ฉันนึกว่าเธอจะซ่อนตัวไปตลอดชีวิตซะอีก" เบ็คกี้พูดอย่างประชดประชัน

"ฉันก็เคยคิดเหมือนกันนะว่าจะปล่อยให้เธอเป็นเมียน้อยไปตลอดกาล" นอร่าตอบอย่างใจเย็น

สีหน้าของเบ็คกี้เปลี่ยนไป "นอร่า สรุปเธอจะหย่ากับลูคัสหรือไม่หย่า?"

นอร่าหัวเราะอย่างเย็นชา "ฉันเกือบลืมไปแล้วนะ ต้องขอบคุณเธอเลยที่ทำให้รู้ว่าลูคัสกับฉันยังแต่งงานกันอยู่ แต่ดูเหมือนเธอกับเขาก็มีลูกด้วยกันแล้วนี่ จะรีบร้อนไปทำไม?"

สี่ปีก่อน นอร่าจากไปโดยไม่บอกกล่าว ลูคัสตามหาเธอมาตลอดเพราะต้องการหย่า

นอร่าไม่ได้อยากจะเป็นภรรยาของลูคัส แต่เธอก็ไม่อยากให้เขากับเบ็คกี้สมหวังง่ายๆ เช่นกัน!

"นอร่า แกภูมิใจอะไรนักหนา? แกมันก็แค่อีตัวที่โดนหลอกใช้ คิดว่าไปทำศัลยกรรมมาแล้วลูคัสจะเปลี่ยนใจเหรอ? จะบอกอะไรให้นะ ลูคัสบอกว่าแกมันน่าเบื่อ ที่เขาแต่งงานกับแกก็เพราะถึงวัยอันควรและอยากได้ผู้หญิงมามีลูกให้เท่านั้นแหละ"

"แต่แกดันไปท้องลูกไม่มีพ่อของคนอื่น แถมยังเป็นแฝดสามอีก ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตาแก่ที่ฉันหามาให้แกในคืนวันแต่งงานจะเก่งกาจขนาดนี้!" เบ็คกี้กอดอก ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

แสดงว่าผู้ชายในโรงแรมคืนวันแต่งงานของเธอคือคนที่เบ็คกี้จัดหามา!

ยิ่งนอร่าคิด เธอก็ยิ่งโกรธ

ริมฝีปากแดงของเธอกดแน่นเข้าหากัน ทันใดนั้นเธอก็ยกมือขึ้นตบหน้าเบ็คกี้

"เบ็คกี้ ดูเหมือนเธอจะชอบเป็นเมียน้อยมากสินะ งั้นก็เป็นต่อไปแล้วกัน!"

เบ็คกี้เอาแต่ใจและชอบวางอำนาจมาตลอดโดยอาศัยความโปรดปรานของครอบครัว แต่นอร่าไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเลวทรามได้ถึงขนาดนี้!

"นอร่า แกกล้าตบฉันเหรอ?" เบ็คกี้ตกตะลึงที่นอร่ากล้าตบเธอ เธอเอามือกุมใบหน้า จ้องมองนอร่าอย่างไม่อยากจะเชื่อ