บทที่ 23 ตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่คุณและเด็กจะมีความสุข

พอสบตากลมใสแป๋วของลูกสาว โนร่าก็รู้สึกอายขึ้นมานิดๆ

“ซาแมนธา แม่ไปนอนทับโธมัสตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก็ ก็ตอนนั้นไงคะ ตอนนั้น…”

ซาแมนธาเอียงคอเล็กๆ พยายามนึก

แอรอนพูดแทรกขึ้น “ไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่แค่นอนทับผมนะ แต่คุณยัง…”

ประโยคที่แอรอนพูดค้างไว้ทำให้โนร่านึกถึงเรื่องน่าอายครั้งก่อนขึ้นมาทันที

มันเ...