บทที่ 3 ในที่สุดชายตื่นขึ้นมา!

"เมียน้อยไม่ควรถูกลงโทษเหรอคะ" นอร่าเอ่ยขึ้นขณะหันหลังเตรียมจะเดินจากไป แต่กลับชนเข้ากับอกของใครบางคนเข้า

"ระวังหน่อยครับ"

นั่นมันลูคัส!

แววตาเย็นชาฉายวาบขึ้นในดวงตาของนอร่าขณะที่เธอมองขึ้นไปยังลูคัส

ลูคัสเองก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน ตะลึงในความงามมีเสน่ห์ของเธอ

ผู้หญิงสวยอะไรอย่างนี้ เธอมาจากตระกูลไหนกันนะ ทำไมเขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย

"คุณผู้หญิง เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ลูคัสจำนอร่าไม่ได้

ดวงตาของนอร่าไหววูบ เมื่อนึกถึงเบ็คกี้ที่อยู่ด้านหลัง เธอก็รีบเก็บงำอารมณ์ของตนเองทันที

"เจ็บสิคะ คุณเพิ่งเหยียบเท้าฉัน"

"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ ให้ผมพาไปโรงพยาบาลตรวจดูไหมครับ" ลูคัสประคองนอร่า ทำทีเป็นสุภาพบุรุษผู้อ่อนโยน

นอร่าคลึงข้อเท้าของตัวเอง ทันใดนั้นเบ็คกี้ที่สวมรองเท้าส้นสูงก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"ลูคัส คุณทำอะไรอยู่"

"เบ็คกี้ พอดีผมเผลอชนคุณผู้หญิงคนนี้เข้าน่ะ" ลูคัสยิ้ม

เบ็คกี้ดึงเขาออกไปอย่างฉุนเฉียว "ลูคัส นี่มันนอร่า!"

อะไรนะ!

ลูคัสมองใบหน้าที่ดูบริสุทธิ์และเรียบหรูของนอร่าอย่างตกตะลึงอ้าปากค้าง

"คุณคือนอร่า?"

แววตาของนอร่าเย็นเยียบ "ใช่ ฉันเอง"

ลูคัสใช้เวลานานกว่าจะเชื่อได้ว่าผู้หญิงสวยตรงหน้าเขาคือนอร่า

เขารวบรวมสติ "นอร่า ดีแล้วที่คุณกลับมา เราจะไปทำเรื่องหย่ากันเมื่อไหร่ดี"

ใบหน้าของนอร่าเย็นชา "ถ้าอยากให้ฉันกลับไปจัดการเรื่องหย่าก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าคุณกับเบ็คกี้ต้องคุกเข่าอ้อนวอนฉัน!"

"นอร่า อย่าทำเกินไปนะ" สีหน้าของลูคัสเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"ฉันจะทำเกินไปแล้วจะทำไมล่ะ" นอร่าขี้เกียจจะเถียงกับเขาและเดินผ่านไป

ลูคัสคว้าแขนเธอไว้ "นอร่า ที่คุณไม่ยอมหย่าเพราะยังรักผมอยู่ใช่ไหม"

นอร่าถึงกับพูดไม่ออก

เธอเคยเห็นคนหลงตัวเอง แต่ไม่เคยเจอใครหน้าหนาเท่าลูคัสมาก่อน

นอร่าสลัดมือลูคัสออก "ลูคัส ฉันคงตาบอดไปแล้วที่เคยหลงรักคุณ ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกตายหมด ฉันก็ไม่มีวันรักคุณได้!"

นอร่ากับลูคัสเจอกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เหตุผลที่เธอเลือกแต่งงานกับลูคัสในตอนนั้นก็เพราะคิดว่าพวกเขาเหมาะสมกันดีในเวลานั้น

นอร่าอยากจะหนีออกจากบ้านที่เย็นชาของเธอเร็วๆ และสร้างครอบครัวเล็กๆ ของตัวเอง

ลูคัสมองตามแผ่นหลังบอบบางของนอร่า ดวงตาสีน้ำตาลของเขาจับจ้องนิ่งเงียบ

'ผู้หญิงนี่ปากไม่ตรงกับใจเสมอ นอร่าต้องยังรู้สึกกับเราอยู่แน่ๆ เราเป็นรักแรกของเธอนี่!'

"ลูคัส คุณมองอะไรอยู่ คิดว่านอร่าสวยขึ้นแล้วไม่อยากหย่ากับเธอแล้วเหรอ" เบ็คกี้ฉุนขาดเมื่อเห็นลูคัสจ้องแผ่นหลังของนอร่าไม่วางตา

แววตาของลูคัสไหววูบ "ไม่มีทางน่า ลูกชายเราสี่ขวบแล้วนะ ผมจะไม่หย่ากับเธอได้ยังไง"

อันที่จริงเขาก็แอบคิดอยู่เหมือนกัน นอร่าคนปัจจุบันแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก ถ้าเธอไม่อยากหย่า เขาก็จะสนองความต้องการเธอ เขาสามารถจับปลาสองมือได้ ทั้งนอร่าและเบ็คกี้

"งั้นทำไมคุณไม่รีบไปสืบดูล่ะว่าเธอพักอยู่ที่ไหน" เบ็คกี้กระวนกระวาย "ลูคัส ฉันอยู่กับคุณมาสี่ปีโดยไม่มีสถานะอะไรเลยนะ คุณรู้ไหมว่าพวกคุณหญิงคุณนายมองฉันยังไงในทุกงานเลี้ยงน่ะ"

เดิมทีเบ็คกี้ดูถูกลูคัสที่ยังเป็นแค่คนธรรมดา แต่เธอไม่คาดคิดว่าจู่ๆ ลูคัสจะได้กลายเป็นชนชั้นสูงและแต่งงานกับนอร่า คนที่เธอเกลียดชังที่สุด

เบ็คกี้ทนไม่ได้ที่จะให้นอร่ามาเด่นกว่า เธอจึงใช้ทุกวิถีทางล่อลวงลูคัสขึ้นเตียง ทำให้เขายอมตกลงที่จะหย่ากับนอร่าและแต่งงานกับเธอ

ลูคัสตกลง แต่บ้าเอ๊ย นอร่ากลับจงใจซ่อนตัวและไม่ยอมหย่า ทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกในสังคมชั้นสูงของยูสตัน!

"ผมรู้แล้วน่า ตราบใดที่นอร่ายังอยู่ในประเทศ ก็จัดการได้ง่ายอยู่แล้ว"

ลูคัสปลอบเบ็คกี้สองสามคำ จากนั้นก็โทรหาลูกน้อง สั่งให้พวกเขาไปสืบหาที่พักของนอร่าให้เจอ

ในขณะเดียวกัน ณ บ้านหลังเล็กชานเมืองแห่งหนึ่ง

"บิลลี่ ชายคนนั้นนอนอยู่ตรงนั้นมาวันกับคืนเต็มๆ แล้วนะ ทำไมเขายังไม่ตื่นอีกคะ หรือว่าเขาตายไปแล้ว" ซาแมนธาถาม

"ไม่มีทางหรอกน่า ฝีมือรักษาของแม่เก่งจะตายไป แม่ต้องช่วยเขาได้แน่นอน" บิลลี่ตอบ

"นั่นสินะ หนูอยากให้เขาตื่นมาเล่นกับหนูเร็วๆ จัง"

เสียงดังจริง!

คิ้วเรียวสวยของแอรอนขมวดเล็กน้อยขณะที่เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น

สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าบอบบางน่ารักของบิลลี่และซาแมนธา เขาตะลึงไปชั่วขณะ ความคิดยังคงกระจัดกระจายเล็กน้อย

"ผู้ชายคนนั้นตื่นแล้ว!"

"อเล็กซ์ มาเร็วเข้า ผู้ชายคนนี้ตื่นแล้ว"

บิลลี่กับซาแมนธาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

อเล็กซ์ได้ยินเสียงเอะอะก็เดินเข้ามาด้วยขาสั้นๆ ของเขา ยังคงทำหน้าจริงจังเหมือนเคย

เขายืนข้างเตียงเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย พูดอย่างใจเย็น "คุณฟื้นแล้วเหรอ"

ศีรษะของแอรอนยังคงมึนงงเล็กน้อย

เขามองอเล็กซ์ บิลลี่ และซาแมนธาตรงหน้า ชั่วขณะหนึ่งคิดว่าตัวเองกำลังฝันว่าหลงมาอยู่ในดินแดนคนแคระ

ครู่ต่อมา ในที่สุดแอรอนก็เอ่ยถาม "ที่นี่ที่ไหน"

"ชานเมืองยูสตันครับ"

"ครอบครัวของพวกหนูช่วยผมไว้เหรอ"

น้ำเสียงของแอรอนแหบพร่าไปบ้าง แม้จะดูอ่อนแรงมาก แต่รัศมีรอบกายกลับเย็นชาและทรงพลัง

"แม่ของหนูต่างหากที่ช่วยคุณไว้" ซาแมนธารีบพูด

สายตาของแอรอนค่อยๆ เคลื่อนไปจับจ้องใบหน้าของเธอ และเมื่อเห็นดวงตาใสแป๋วของเด็กหญิง สีหน้าของเขาก็อ่อนลง

สามคนนี้ต้องเป็นแฝดสามแน่ๆ

สายตาของแอรอนจึงจับจ้องไปที่อเล็กซ์กับบิลลี่ ดวงตาลุ่มลึกของเขาไหววูบเล็กน้อย

พี่น้องสองคนนี้ดูคุ้นๆ อย่างบอกไม่ถูก

"คุณจำได้ไหมว่ามาจากไหน แล้วทำไมถึงตกลงมาจากที่สูงขนาดนั้น" บิลลี่ถามอย่างสงสัยใคร่รู้

ริมฝีปากบางของแอรอนเม้มเข้าหากัน ประกายคมปลาบวาบขึ้นในดวงตาสีน้ำตาลเย็นชาของเขา

มีคนมายุ่งกับรถของเขา ทำให้รถเสียหลักชนราวกันตกบนทางด่วนแล้วร่วงลงจากหน้าผา

โชคดีที่เขากระโดดออกจากรถที่ควบคุมไม่ได้ทันเวลา และมีต้นไม้ช่วยลดแรงกระแทกไว้ เขาจึงรอดชีวิตมาได้

"คุณความจำเสื่อมเหรอ" บิลลี่ถาม ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นแอรอนเงียบไป

แอรอนดึงสติกลับมา เม้มริมฝีปากแห้งผากของตนเล็กน้อย

บิลลี่พูดเจื้อยแจ้วต่อ "แม่ของผมลำบากมากเลยนะกว่าจะช่วยคุณได้ ถ้าคุณความจำเสื่อมแล้วจ่ายค่ารักษาไม่ได้ คุณก็ต้องทำงานใช้หนี้บุญคุณช่วยชีวิตให้พวกเรานะ"

เด็กคนนี้ช่างคิดเสียจริง

ประกายขบขันวาบผ่านดวงตาของแอรอนขณะมองไปยังอเล็กซ์ที่เงียบมาตลอดและพยายามวางตัวเป็นผู้ใหญ่

"หนูเป็นพี่ใหญ่ของพวกเขาใช่ไหม แล้วแม่ของพวกหนูอยู่ไหน" แอรอนถาม

"แม่ออกไปซื้อของครับ" อเล็กซ์ตอบด้วยใบหน้าจริงจัง

"แม่ของหนูเป็นหมอเหรอ"

"ครับ"

"แล้วพ่อของพวกหนูล่ะ"

คิ้วเล็กๆ ของอเล็กซ์ขมวดมุ่น "คุณถามมากเกินไปแล้ว"

แอรอนถึงกับพูดไม่ออก

ช่างเป็นเด็กน้อยที่หยิ่งเสียจริง!

"พวกเราไม่มีพ่อค่ะ คุณหน้าเหมือนพวกเรามากเลย แต่น่าเสียดาย คุณก็ไม่ใช่พ่อของพวกเราอยู่ดี" ซาแมนธาเบะปากเล็กน้อยอย่างผิดหวัง

อเล็กซ์บอกพวกเขาแล้วว่าแอรอนไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลย

ดวงตาของแอรอนไหววูบ

เด็กสามคนนี้ไม่มีพ่อ แต่หน้าตาพวกเขากลับมีส่วนคล้ายคลึงกับคนในตระกูลกอร์ดอนอยู่บ้าง

"อเล็กซ์ บิลลี่ ซาแมนธา แม่กลับมาแล้วจ้ะ"

เสียงไพเราะของนอร่าดังมาจากข้างนอก

ดวงตาของเด็กๆ เป็นประกาย พวกเขาก็พากันวิ่งออกไป

"แม่คะ ผู้ชายคนนั้นตื่นแล้วค่ะ!" ซาแมนธาวิ่งเข้าไปหานอร่าแล้วพูดขึ้นก่อนใคร

"เขาฟื้นแล้วเหรอ ให้แม่เข้าไปดูอาการเขาก่อนนะ" นอร่าเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง บอกให้อเล็กซ์พาบิลลี่กับซาแมนธาไปเล่น ส่วนตัวเองก็เดินเข้าห้องไป

ในที่สุดแอรอนก็ฟื้นแล้ว เธอมีคำถามมากมายเกี่ยวกับตัวตนของเขา และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่จะถาม