บทที่ 161 ความบ้าคลั่ง

ชาร์ลส์ไม่แม้แต่จะสะดุ้ง เขารวบขาที่ดิ้นทุรนทุรายของเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง “นี่พี่เอง! เอมิลี่ มองพี่สิ! นี่พี่เอง!”

เอมิลี่ไม่ได้ยินเขาเลยสักนิด ในหัวของเธอท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกเย็นเยียบราวกับเข็มนับพันทิ่มแทงผิวหนัง ภาพที่เห็นมีแต่ใบหน้าที่บิดเบี้ยว—รอยยิ้มอันชั่วร้ายของคาร์ล สายตาอาฆาตแค้นขอ...