บทที่ 106

ชั่ววินาทีที่ยาวนานและหนักอึ้ง โคแบนไม่ตอบอะไร

สันกรามเขาขบแน่น ดวงตาสีเข้มจับจ้องมาที่ฉันเต็มไปด้วยพายุอารมณ์ที่ฉันอ่านไม่ออก มันเป็นความเงียบที่ทำให้อกฉันบีบรัด ทำให้เล็บของคาร่าจิกข้อมือฉันแรงขึ้นราวกับเธอกำลังเตรียมรับมือการระเบิดอารมณ์ที่มั่นใจว่าจะต้องเกิดขึ้นแน่

แล้วในที่สุด ปากของเขาก็ขยับ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ