บทที่ 107

มุมมองของโคบัน

น้ำหนักในมือให้ความรู้สึกต่างไปจากเดิม อาจจะหนักขึ้น แต่ไม่ใช่เพราะเหล็กกล้า แต่เป็นเพราะคำพูดบ้าๆ ที่ยังติดอยู่บนลิ้นของกู

“ผมขอโทษ เบลล่า”

กูพูดมันออกไปแล้ว... เปล่งเสียงออกมาดังๆ

และวินาทีที่มันหลุดจากปาก กูก็อยากจะดึงมันกลับเข้ามา ยัดมันลงไปในหลุมลึกที่ความเสียใจอื่นๆ ของก...