บทที่ 109

เสียงโลหะกระทบกับชั้นวางดังลั่นเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างสิ้นสุดลงแล้ว

โคบันสูดหายใจเข้าลึกจนอกกระเพื่อม ก่อนจะดันบาร์เบลอันสุดท้ายกลับเข้าที่ของมัน

เหงื่อไหลเป็นทางไปตามลอนกล้ามบนลำตัว ซึมจนเนื้อผ้าบาง ๆ ที่แนบสนิทกับกายเปียกชุ่ม

ชั่วครู่หนึ่ง เขายืนนิ่งสงบในร่างสูงใหญ่ ขบกรามแน่นราวกับว่าการออกกำลัง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ