บทที่ 142

มุมมองของโคบัน

“ไม่ล่ะ” ผมยักไหล่ เอนหลังพิงเก้าอี้จนมันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดใต้ร่าง “ผมยังมีอีก”

ชายในชุดสูททั้งสองนิ่งไป

พวกเขาคงไม่ได้คิดว่าผมจะง่ายขนาดนั้นหรอกนะ? ให้ตายสิ นี่พวกเขาสั่งให้ผมไปฆ่าคนให้เชียวนะ?!

คนที่ตัวสูงกว่าขากรรไกรเกร็งขึ้นมากพอที่จะเผยความรำคาญออกมา ขณะที่คนตัวเตี้ยกว่าพ่นลม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ