บทที่ 22 - เบลลา

มุมมองของมาร์โกต์

“เลิกทำตัวเป็นเด็กขี้แงได้แล้วน่า ฉันก็ใส่อยู่นี่ไง” เขาพึมพำพลางหัวเราะในลำคออย่างนึกสนุก

น้ำเสียงของเขาเฉียบคม ราวกับถูกลับให้คมกริบมานานหลายปีด้วยคำแดกดันและวาจาอาบยาพิษ

สายตาของฉันยังคงจับจ้องอยู่ที่ผนังตรงจุดที่ฉันเพิ่งหมุนตัวหนีไปเมื่อครู่ แต่พอได้ยินคำพูดของเขา ฉันก็ล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ